Saint of the Day 31/July

Saint of the Day

(July 31)

✠ St. Ignatius of Loyola ✠

Catholic Priest/ Founder of Society of Jesus (Jesuits):

Born: October 23, 1491
Azpeitia

Died: July 31, 1556 (Aged 64)
Rome, Papal States

Venerated in:
Catholic Church
Anglican Communion

Beatified: July 27, 1609
Pope Paul V

Canonized: March 12, 1622
Pope Gregory XV

Feast: July 31

Patronage:
Dioceses of San Sebastián and Bilbao, Biscay and Gipuzkoa; Basque Country; Military Ordinariate of the Philippines; Society of Jesus; Belo Horizonte, Minas Gerais, Brazil; Junín, Buenos Aires, Argentina; Archdiocese of Baltimore; Soldiers and Antwerp, Belgium.

Saint Ignatius of Loyola (Born Íñigo López de Loyola) was a Spanish Basque Catholic priest and theologian, who co-founded the religious order called the Society of Jesus (Jesuits) and became its first Superior General at Paris in 1541. The Jesuit order served the Pope as missionaries, and they were bound by a vow of special obedience to the sovereign pontiff in regard to the missions. They, therefore, emerged as an important force during the time of the Counter-Reformation.

Ignatius is remembered as a talented spiritual director. He recorded his method in a celebrated treatise called the Spiritual Exercises, a simple set of meditations, prayers, and other mental exercises to form his disciples, first published in 1548. He chose as the motto of his Society: “All for the greater glory of God.” He died on July 31, 1556, pronouncing the name of Jesus.

Ignatius was beatified in 1609 and then canonized, receiving the title of Saint on 12 March 1622. His feast day is celebrated on 31 July. He is the patron saint of the Basque provinces of Gipuzkoa and Biscay as well as the Society of Jesus and was declared the patron saint of all spiritual retreats by Pope Pius XI in 1922. Ignatius is also a foremost patron saint of soldiers.

Comments:
This selection does not sufficiently describe the keynote of St. Ignatius’ work, the most profound sense of his conversion, which would determine the rest of his life. Let me try to fill this void.

St. Ignatius lived at a time when the tradition of medieval Chivalry still existed and had a strong influence. In his Spiritual Exercises, one notes the presence of this tradition. For example, looking at the parable of the king who is a great general and invites his knights to fight with him, St. Ignatius asks this question: “Who would be so base and vile as to refuse such an invitation?”

It is a valid question and a well made argument to spiritually move the person who is making the Exercises. But what I would like to point out is the backdrop of the scene, which is the feudal ambience. St. Ignatius was describing the feudal system of vassalage, whereby a knight owes allegiance to his lord, and he was pointing out the disloyalty of the noble who does not follow his king. St. Ignatius presupposes the knight he addresses to be a medieval knight. Another confirmation of this can be found in his meditation on the two standards, the one of Christ, our Commander-in-chief, and the other of Lucifer, the mortal enemy of our human nature, which also makes up a part of his Spiritual Exercises.

At the time of St. Ignatius, Chivalry had become decadent. Much of its style and many rituals remained the same, but an essential part had changed. I am referring to the dedication of the knight to the service of God, Our Lady, and the Holy Church. The ideal of a complete renunciation of the world in order to dedicate one’s life completely to the supernatural fight had passed away. The knight of that time was no longer a knight for the Catholic Church. His life was dedicated to serving his king and his lady. The notion of a sacred knighthood was dying.

The conversion of St. Ignatius took place during this period. During his convalescence, his first desire was to read books on this romantic Chivalry, but none were available in the castle. He read the lives of saints to pass time because that is what was at hand. As he read, however, he realized the great ideal of the saints as warriors of God and a sublime notion of Chivalry took hold of his spirit. This sublimation represented, on one hand, a return to the previous supernatural ideal of medieval Chivalry, and on the other hand, an even more perfect ideal than medieval Chivalry.

When he decided to found the Society of Jesus, he was thinking of making an order of Chivalry, a military order. Compañia de Jesus is the Spanish name he chose for his work. Compañia means the company or army. He wanted to found an order exclusively turned to the fight for the Church, putting aside any other temporal concern. What he did was restore the sacral knighthood.

The chivalry he founded did not have the sacramental of knighthood; it had the priesthood, that is, a participation in the Sacrament of Holy Orders. The new priest-warriors he envisioned would be a new style of the warrior, warriors who did not shed blood but entered the battle in response to a new type of attack inaugurated by the enemies. They would fight by means of the word: preaching, teaching, hearing confessions and converting people in order to conquer the world for Our Lord Jesus Christ.

To make a religious order with a military spirit and way of being was the idea of St. Ignatius. The Society of Jesus is an army, its head is a general, the hierarchy is military, the obedience is military, the action is combative and carried out in a militant style.

This was the reason why the Society of Jesus was so combative - and also so combated by the enemies.

We can understand today how different the Society of Jesus has become when we see it promoting all kinds of reconciliation with the enemies of the Church.

What should we ask St. Ignatius on his feast day? To restore his work, to help to restore the whole Church immersed in this enormous crisis she has fallen into since Vatican II, to give us his spirit of combativeness and love for the Catholic cause.

இன்றைய புனிதர்

(ஜூலை 31)

✠ புனிதர் இஞ்ஞாசியார் ✠
(St. Ignatius of Loyola)

கத்தோலிக்க குரு/ இயேசு சபை நிறுவனர்:
(Catholic Priest/ Founder of Society of Jesus (Jesuits)

பிறப்பு: அக்டோபர் 23, 1491
அஸ்பெய்டா, லயோலா, கிபுஸ்கோவா, பாஸ்க் நாடு, கேஸ்டில் அரசு (தற்போதைய ஸ்பெயின்)
(Azpeitia, Loyola, Gipuzkoa, Basque Country, Kingdom of Castille (Currently Spain)

இறப்பு: ஜூலை 31, 1556 (வயது 64)
ரோம் நகரம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்
(Rome, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
ஆங்கிலிக்கன் ஒன்றியம்
(Anglican Communion)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூலை 27, 1609
திருத்தந்தை ஐந்தாம் பவுல்
(Pope Paul V)

புனிதர் பட்டம்: மார்ச் 12, 1622
திருத்தந்தை பதினைந்தாம் கிரகோரி
(Pope Gregory XV)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 31

பாதுகாவல்:
சான் செபாஸ்டியன் மற்றும் பில்பாவோ மறைமாவட்டங்கள் (Dioceses of San Sebastián and Bilbao); பிஸ்கே & கிபூஸ்கோவா (Biscay and Gipuzkoa); பாஸ்க் நாடு (Basque Country); பிலிப்பைன்ஸ் இராணுவ கட்டளையகம் (Military Ordinariate of the Philippines); இயேசு சபை (Society of Jesus); வீரர்கள் (Soldiers); கல்வியாளர் மற்றும் கல்வி (Educators and Education), பெலோ ஹொரிசோன்ட் (Belo Horizonte), மினாஸ் கேரைஸ் (Minas Gerais), பிரேசில் (Brazil); ஜூனின் (Junín), பீனோஸ் எயர்ஸ் (Buenos Aires), அர்ஜென்டினா (Argentina), ஏன்ட்வேர்ப் (Antwerp), பெல்ஜியம் (Belgium)

புனிதர் லயோலா இஞ்ஞாசியார், ஸ்பெயின் நாட்டின் “பாஸ்க்” (Spanish Basque priest) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க குருவும், இறையியலாளரும் (Theologian), இயேசு சபை (Society of Jesus) என்றழைக்கப்படும் ஆன்மீக துறவு சபையினை நிறுவியவருமாவார். அவரே அச்சபையின் முதல் பெரும்தலைவருமாவார். இவர் கத்தோலிக்க மறுமலர்ச்சியில் மிக முக்கிய பங்கு வகித்தவர் ஆவார். கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அதிகாரம் மற்றும் நிலைமுறைக்கு எதிர்ப்பின்றி கீழ்ப்படிதல் தமது தலையாய கடமை என்ற இவர், தமது சபையினரையும் அவ்வாறே செயல்பட ஊக்குவித்தார்.

“இனிகோ லோபெஸ் டி லயோலா” (Íñigo López de Loyola) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவரது திருமுழுக்குப் பெயர் “இனிகோ” (Íñigo) ஆகும். இவர் தமது திருமுழுக்குப் பெயரான “இனிகோ” என்பதை விடுத்து, இலத்தீன் பெயரான “இக்னேஷியஸ்” (Latin name "Ignatius") எனும் பெயரை எப்போது ஏற்றுக்கொண்டார் என்பதற்கான தெளிவான குறிப்புகள் ஏதும் இல்லை. தமது பெற்றோரின் பதின்மூன்று குழந்தைகளில் கடைசி குழந்தையான இவர் பிறந்து சிறிது காலத்திலேயே இவரது தாயார் மரித்துப் போனார். உள்ளூரிலுள்ள இரும்புக்கொல்லன் ஒருவரின் மனைவியான “மரியா டி கரின்” (María de Garín) என்பவரால் வளர்க்கப்பட்டார்.

இளைஞன் இனிகோவிற்கு இராணுவத்தின் மீதும், இராணுவ பயிற்சிகளின் மீதும் தீராத மோகம் இருந்தது. இராணுவத்தில் சேர்ந்து பெரும் புகழ் பெறவேண்டும் என்ற ஆசையும் இருந்தது. இனிகோ தமது பதினேழு வயதில் இராணுவத்தில் சேர்ந்தார். பதினெட்டு வயது முதல், தமது இராஜதந்திர மற்றும் தலைமைத்துவ குணங்களால் பல போர்களில் சிறு காயம்கூட இல்லாது வெற்றி பெற்று திரும்பினார். ஆனால் கி.பி. 1521ம் ஆண்டு நடந்த “பாம்பிலோனா” போர் (Battle of Pamplona) பெரும் மாற்றம் தந்தது. ஒரு பிரெஞ்சு-நவரேச் (French-Navarrese expedition) அதிரடி தாக்குதல் படை, மே 20, 1521ல் பாம்பிலோனாவை தாக்கியது. ஒரு பீரங்கி குண்டு வெடித்ததில் அவரது கால்கள் மோசமாக காயமடைந்தன. கால்களில் பல எலும்பு முறிவுகள் ஏற்பட்டன. இனிகோ லயோலாவிலுள்ள தமது தந்தையின் கோட்டைக்குத் திரும்பினார். மருத்துவத்தில், மயக்க மருந்தியல் (Anesthetics) பற்றின விழிப்புணர்வுகளோ அது சம்பந்தமான கண்டுபிடிப்புகளோ இல்லாத சகாப்தத்தில், அவரது கால்களில் ஏற்பட்டிருந்த எலும்பு முறிவுகளை சரிசெய்வதற்காக பல அறுவை சிகிச்சைகள் நடந்தன. இந்த அறுவை சிகிச்சைகளின் இறுதியில், அவரது இடது கால் வலது காலைவிட சிறிதே குள்ளமாகிப் போனது. இனிகோ தமது வாழ்நாள் முழுதும் நொண்டி நடக்கும் ஊனமாகவே வாழ்ந்தார்.

அறுவை சிகிச்சைகளின் பின்னர் ஓய்வின்போது, அவர் ஒரு ஆன்மீக மனமாற்றத்தை உணர்ந்தார். அது அவரை ஆன்மீக வாழ்க்கைக்கு அழைப்பு விடுத்தது. அக்காலத்தில், மருத்துவமனைகள் ஆன்மீக சபைகளாலேயே நடத்தப்பட்டன. படுக்கையிலிருந்த நோயாளிகளுக்காக படிப்பதற்காக ஆன்மீக புத்தகங்கள் கொடுக்கப்பட்டன. அவ்விதம், இனிகோ தமக்கு கிடைத்த புத்தகங்கள் மூலம் இயேசுவின் வாழ்க்கை மற்றும் புனிதர்களின் வாழ்க்கை பற்றின தொடர்களை படிக்கும் சந்தர்ப்பம் கிட்டியது. “சாக்ஸோனியின் லூடால்ஃபின் டி விட்டா கிறிஸ்டி” (De Vita Christi of Ludolph of Saxony) எனும் புத்தகம் அவருள் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. இந்த புத்தகம் அவரது முழு வாழ்க்கையையும் பாதித்தது. கடவுளுக்கு தன்னை அர்ப்பணிப்பதற்கு ஊக்கமளித்தது. அசிசியின் பிரான்சிஸ் மற்றும் இதர பெரும் துறவிகளின் உதாரணத்தை பின்பற்ற உதவியது.

கி.பி. 1522ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், மீண்டும் நடக்குமளவிற்கு அவர் குணமானார். ஸ்பெயின் நாட்டின் “கடலோனியாவிலுள்ள” (Catalonia) “மான்ட்செர்ராட்” (Montserrat) மலையிலுள்ள தூய மரியாளின் “பெனடிக்டைன்” துறவு (Benedictine monastery of Santa Maria de Montserrat) மடத்திற்கு சென்றார். அங்கே அவர் தங்கியிருந்த இரவு விழித்திருந்த தியானத்தின்போது, அன்னை மரியாள் கைகளில் குழந்தை இயேசுவுடன் இனிகோவுக்கு காட்சியளித்தார். பின்னர், அவர் அங்கிருந்த அன்னை மரியாளின் தூய சொரூபத்தின் முன்பு தமது குத்து வாளையும் பட்டயத்தையும் தொங்க விட்டார்.

கி.பி. 1523ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், இனிகோ புனித பூமிக்கு பயணமானார். அங்கேயே தங்கிவிடும் எண்ணத்துடன் சென்ற அவரை ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscans) சபையினர் திருப்பி ஐரோப்பாவுக்கு அனுப்பினர்.

“பார்சிலோனாவுக்கு” (Barcelona) திரும்பிச் சென்ற இனிகோ, தமது முப்பத்துமூன்று வயதில் பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்து படிப்பதற்காக ஆயத்தம் செய்யும் வகையில், ஒரு பள்ளியில் சேர்ந்து இலக்கணம் கற்க ஆரம்பித்தார். பின்னர் “அல்காலா” (University of Alcalá) பல்கலையில் இணைந்து கி.பி. 1524 முதல் 1534 வரை இறையியலும் இலத்தீன் மொழியும் கற்றார். பின்னர் பாரிஸ் சென்று புகழ் பெற்ற பாரிஸ் பல்கலையில் இணைந்து படித்தார்.

கி.பி. 1534ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 15ம் தேதி, இக்னேஷியசும் அவரது ஆறு துணைவர்களும் லயோலாவிலுள்ள “தூய பேதுரு ஆலய சிற்றாலயத்தில்” (chapel of church of Saint Peter) சந்தித்து வாழ்நாள் முழுது இணைந்து பணியாற்றுவதற்கான சத்திய பிரமாணம் ஏற்றுக்கொண்டனர்.

கி.பி. 1539ம் ஆண்டு, இக்னேஷியஸ் “புனிதர் பீட்டர் ஃபாபெர்” (Saint Peter Faber) மற்றும் “புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர்” (Saint Francis Xavier) ஆகியோருடன் இணைந்து “இயேசு சபையை” (Society of Jesus) உருவாக்கினார். இச்சபை கி.பி. 1540ம் ஆண்டு திருத்தந்தை “மூன்றாம் பவுல்” (Pope Paul III) அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இக்னேஷியஸ் இச்சபையின் முதல் பெரும் தலைவராக (Superior General) தேர்வு செய்யப்பட்டார். இக்னேஷியஸ் தமது துணைவர்களை ஐரோப்பா முழுதும் அனுப்பி பள்ளிகள், கல்லூரிகள், மற்றும் குருத்துவ கல்லூரிகளை நிறுவினார்.

ரோம் மற்றும் இத்தாலி முழுதும் பரவியிருந்த மலேரியா காய்ச்சலுக்கு பலியான இக்னேஷியஸ், கி.பி. 1556ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 31ம் நாளன்று, மரித்தார். திருத்தந்தை ஐந்தாம் பவுல் (Pope Paul V) இவருக்கு கி.பி. 1609ம் ஆண்டு முக்திபேறு பட்டம் அளித்தார். திருத்தந்தை பதினைந்தாம் கிரகோரி (Pope Gregory XV), கி.பி. 1622ம் ஆண்டு இவரை புனிதராக அருட்பொழிவு செய்வித்தார்.

கி.பி. 1922ம் ஆண்டு, இவரை அனைத்து ஆன்மீக தியானத்திற்கு (All spiritual retreats) பாதுகாவலராக திருத்தந்தை “பதினொன்றாம் பயஸ்” (Pope Pius XI) அறிவித்தார்.

இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூலை 31 ஆகும்.

Sainte du jour

(31 juillet)

✠ Saint Ignace de Loyola ✠

Prêtre catholique/ Fondateur de la Compagnie de Jésus (jésuites) :

Né: 23 octobre 1491
Azpeitia

Décédé: 31 juillet 1556 (à 64 ans)
Rome, États pontificaux

Vénéré dans :
église catholique
Communion anglicane

Béatifié : 27 juillet 1609
Pape Paul V

Canonisé : 12 mars 1622
Pape Grégoire XV

Fête : 31 juillet

Patronage:
Diocèses de San Sebastián et Bilbao, Biscaye et Gipuzkoa;  Pays Basque;  Ordinariat militaire des Philippines ;  Compagnie de Jésus;  Belo Horizonte, Minas Gerais, Brésil ;  Junin, Buenos Aires, Argentine ;  Archidiocèse de Baltimore;  Soldats et Anvers, Belgique.

Saint Ignace de Loyola (né Íñigo López de Loyola) était un prêtre et théologien catholique basque espagnol, qui a cofondé l'ordre religieux appelé la Compagnie de Jésus (Jésuites) et en est devenu le premier supérieur général à Paris en 1541. L'ordre des Jésuites a servi  le pape comme missionnaires, et ils étaient liés par un vœu d'obéissance spéciale au souverain pontife en ce qui concerne les missions.  Ils ont donc émergé comme une force importante à l'époque de la Contre-Réforme.

On se souvient d'Ignace comme d'un directeur spirituel talentueux.  Il a consigné sa méthode dans un célèbre traité appelé les Exercices Spirituels, un simple ensemble de méditations, de prières et d'autres exercices mentaux pour former ses disciples, publié pour la première fois en 1548. Il a choisi comme devise de sa Société : "Tous pour la plus grande gloire".  de Dieu."  Il mourut le 31 juillet 1556 en prononçant le nom de Jésus.

Ignace est béatifié en 1609 puis canonisé, recevant le titre de saint le 12 mars 1622. Sa fête est célébrée le 31 juillet.  Il est le saint patron des provinces basques de Gipuzkoa et de Biscaye ainsi que de la Compagnie de Jésus et a été déclaré saint patron de toutes les retraites spirituelles par le pape Pie XI en 1922. Ignace est également un saint patron des soldats.

Commentaires:
Cette sélection ne décrit pas suffisamment la note dominante de l'œuvre de saint Ignace, le sens le plus profond de sa conversion, qui déterminera le reste de sa vie.  Laissez-moi essayer de combler ce vide.

Saint Ignace a vécu à une époque où la tradition de la chevalerie médiévale existait encore et avait une forte influence.  Dans ses Exercices spirituels, on note la présence de cette tradition.  Par exemple, en regardant la parabole du roi qui est un grand général et invite ses chevaliers à combattre avec lui, saint Ignace pose cette question : « Qui serait assez vil et vil pour refuser une telle invitation ?

C'est une question valable et un argument bien fait pour émouvoir spirituellement la personne qui fait les Exercices.  Mais ce que je voudrais souligner, c'est l'arrière-plan de la scène, qui est l'ambiance féodale.  Saint Ignace décrivait le système féodal de vassalité, par lequel un chevalier doit allégeance à son seigneur, et il soulignait la déloyauté du noble qui ne suit pas son roi.  Saint Ignace présuppose que le chevalier auquel il s'adresse est un chevalier médiéval.  Une autre confirmation de cela se trouve dans sa méditation sur les deux étendards, l'un du Christ, notre Commandant en chef, et l'autre de Lucifer, l'ennemi mortel de notre nature humaine, qui fait aussi partie de son Esprit Spirituel.  Des exercices.

Au temps de saint Ignace, la chevalerie était devenue décadente.  Une grande partie de son style et de nombreux rituels sont restés les mêmes, mais une partie essentielle avait changé.  Je fais référence au dévouement du chevalier au service de Dieu, de Notre-Dame et de la Sainte Église.  L'idéal d'un renoncement total au monde pour consacrer entièrement sa vie au combat surnaturel était révolu.  Le chevalier de l'époque n'était plus chevalier de l'Église catholique.  Sa vie a été consacrée au service de son roi et de sa dame.  La notion d'une chevalerie sacrée se mourait.

La conversion de saint Ignace a eu lieu pendant cette période.  Pendant sa convalescence, son premier désir fut de lire des livres sur cette chevalerie romantique, mais aucun n'était disponible au château.  Il lisait la vie des saints pour passer le temps parce que c'était ce qui était à portée de main.  En lisant, cependant, il réalisa le grand idéal des saints en tant que guerriers de Dieu et une notion sublime de chevalerie s'empara de son esprit.  Cette sublimation représentait, d'une part, un retour à l'idéal surnaturel précédent de la Chevalerie médiévale, et d'autre part, un idéal encore plus parfait que la Chevalerie médiévale.

Lorsqu'il décida de fonder la Compagnie de Jésus, il songeait à faire un ordre de chevalerie, un ordre militaire.  Compañia de Jesus est le nom espagnol qu'il a choisi pour son travail.  Compañia signifie la compagnie ou l'armée.  Il voulait fonder un ordre exclusivement tourné vers la lutte pour l'Église, mettant de côté toute autre préoccupation temporelle.  Ce qu'il a fait, c'est restaurer la chevalerie sacrée.

La chevalerie qu'il fonda n'avait pas le sacramentel de la chevalerie ;  il avait le sacerdoce, c'est-à-dire une participation au sacrement de l'Ordre.  Les nouveaux prêtres-guerriers qu'il envisageait seraient un nouveau style de guerrier, des guerriers qui ne versaient pas le sang mais entraient dans la bataille en réponse à un nouveau type d'attaque inauguré par les ennemis.  Ils combattraient par la parole : prêcher, enseigner, confesser et convertir les gens afin de conquérir le monde pour Notre Seigneur Jésus-Christ.

Faire un ordre religieux avec un esprit militaire et une manière d'être était l'idée de saint Ignace.  La Compagnie de Jésus est une armée, son chef est un général, la hiérarchie est militaire, l'obéissance est militaire, l'action est combative et menée dans un style militant.

C'était la raison pour laquelle la Compagnie de Jésus était si combative - et aussi si combattue par les ennemis.

On comprend aujourd'hui à quel point la Compagnie de Jésus est devenue différente quand on la voit promouvoir toutes sortes de réconciliations avec les ennemis de l'Église.

Que demander à saint Ignace le jour de sa fête ?  Pour restaurer son œuvre, pour aider à restaurer toute l'Église plongée dans cette énorme crise dans laquelle elle est tombée depuis Vatican II, pour nous donner son esprit de combativité et d'amour pour la cause catholique.