Saint of the Day 01/February

Saint of the Day

(February 01)

✠ St. Brigid of Kildare✠

Other Names :

• Brigid of Kildare 
•  Brigid of Cell Dara 
•  Brigid of the Isles 
•  Bride 
•  Bridget
• Brigit Ffraid 
•  Mary of the Gael

Memorial : 1 February • 10 June (translation of relics)

Born : 453 at Faughart, County Louth, Ireland

Died : 1 February 523 at Kildare, Ireland 

• Interred in the Kildare cathedral 
• Relics transferred to Downpatrick, Ireland in 878 where they were interred with those of Saint Patrick and Saint Columba of Iona 
• Relics re-discovered on 9 June 1185 
• Head removed to Jesuit church in Lisbon, Portugal.

Patronage :

Babies, Blacksmiths, Boatmen, Cattle, Chicken farmers, Children whose parents are not, Married, Dairymaids, Dairy workers, Fugitives, Infants, Ireland, Mariners, Midwives, Milk maids, Newborn Babies, Nuns, Poets, Poultry, Poultry farmers, Poultry raisers, Printing, presses, Sailors, Scholars, Travellers, Watermen, Douglas, Lanarkshire, Scotland, Ivrea, Turin, Italy, Leinster, Ireland
Next to the glorious Saint Patrick, Saint Brigid, whom we may consider his spiritual daughter in Christ, has ever been held in singular veneration in Ireland. She was born about the year 453, at Fochard in Ulster. During her infancy, her pious father saw in a vision men clothed in white garments pouring a sacred unguent on her head, thus prefiguring her future sanctity. While yet very young, Bridgid consecrated her life to God, bestowed every thing at her disposal on the poor, and was the edification of all who knew her. She was very beautiful, and fearing that efforts might be made to induce her to break the vow by which she bound herself to God, and to bestow her hand on one of her many suitors, she prayed that she might become ugly and deformed. Her prayer was heard, for her eye became swollen, and her whole countenance so changed that she was allowed to follow her vocation in peace, and marriage with her was no more thought of. When about twenty years old, our Saint made known to Saint Mel, the nephew and disciple of Saint Patrick, her intention to live only to Jesus Christ, and he consented to receive her sacred vows. On the appointed day the solemn ceremony of her profession was performed after the manner introduced by Saint Patrick, the bishop offering up many prayers, and investing Bridgid with a snow-white habit, and a cloak of the same color. While she bowed her head on this occasion to receive the veil, a miracle of a singularly striking and impressive nature occurred; that part of the wooden platform adjoining the altar on which she knelt recovered its original vitality, and put on all its former verdure, retaining it for a long time after. At the same moment Brigid's’ eye was healed, and she became as beautiful and as lovely as ever.


Encouraged by her example, several other ladies made their vows with her, and in compliance with the wish of the parents of her new associates, the Saint agreed to found a religious residence for herself and them in the vicinity. A convenient site having been fixed upon by the bishop, a convent, the first in Ireland, was erected upon it; and in obedience to the prelate Bridgid assumed the superiority. Her reputation for sanctity became greater every day; and in proportion as it was diffused throughout the country the number of candidates for admission into the new monastery increased. The bishops of Ireland, soon perceiving the important advantages which their respective dioceses would derive from similar foundations, persuaded the young and saintly abbess to visit different parts of the kingdom, and, as an opportunity offered, introduce into each one the establishment of her institute.

While thus engaged in a portion of the province of Connaught, a deputation arrived from Leinster to solicit the Saint to take up her residence in that territory; but the motives which they urged were human, and such could have no weight with Bridgid. It was only the prospect of the many spiritual advantages that would result from compliance with the request that induced her to accede, as she did, to the wishes of those who had petitioned her. Taking with her a number of her spiritual daughters, our Saint journeyed to Leinster, where they were received with many demonstrations of respect and joy. The site on which Kildare now stands appearing to be well adapted for a religious institute, there the Saint and her companions took up their abode. To the place appropriated for the new foundation some lands were annexed, the fruits of which were assigned to the little establishment. This donation indeed contributed to supply the wants of the community, but still the pious sisterhood principally depended for their maintenance on the liberality of their benefactors. Bridgid contrived, however, out of their small means to relieve the poor of the vicinity very considerably; and when the wants of these indigent persons surpassed her slender finances, she hesitated not to sacrifice for them the movables of the convent. On one occasion our Saint, imitating the burning charity of Saint Ambrose and other great servants of God, sold some of the sacred vestments that she might procure the means of relieving their necessities. She was so humble that she sometimes attended the cattle on the land which belonged to her monastery.


The renown of Brigid’s unbounded charity drew multitudes of the poor to Kildare; the fame of her piety attracted thither many persons anxious to solicit her prayers or to profit by her holy example. In course of time the number of these so much increased that it became necessary to provide accommodation for them’in the neighborhood of the new monastery, and thus was laid the foundation and origin of the town of Kildare.


The spiritual exigencies of her community, and of those numerous strangers who resorted to the vicinity, having suggested to our Saint the expediency of having the locality erected into an episcopal see, she represented it to the prelates, to whom the consideration of it rightly belonged. Deeming the proposal just and useful, Conlath, a recluse of eminent sanctity, illustrious by the great things which God had granted to his prayers, was, at Brigid’s desire, chosen the first bishop of the newly erected diocese. In process of time it became the ecclesiastical metropolis of the province to which it belonged, probably in consequence of the general desire to honor the place in which Saint Brigid had so long dwelt.

After seventy years devoted to the practice of the most sublime virtues, corporal infirmities admonished our Saint that the time of her dissolution was nigh. It was now half a century since, by her holy vows, she had irrevocably consecrated herself to God, and during that period great results had been attained; her holy institute having widely diffused itself throughout the Green Isle, and greatly advanced the cause of religion in the various districts in which it was established. Like a river of peace, its progress was steady and silent; it fertilized every region fortunate enough to receive its waters, and caused them to put forth spiritual flowers and fruits with all the sweet perfume of evangelical fragrance. The remembrance of the glory she had procured to the Most High, as well as the services rendered to dear souls ransomed by the precious Blood of her divine Spouse, cheered and consoled Bridgid in the infirmities inseparable from old age. Her last illness was soothed by the presence of Nennidh, a priest of eminent sanctity, over whose youth she had watched with pious solicitude, and who was indebted to her prayers and instructions for his great proficiency in sublime perfection. The day on which our abbess was to terminate her course, February ist, 523, having arrived, she received from the hands of this saintly priest the blessed Body and Blood of her Lord in the divine Eucharist, and, as it would seem, immediately after her spirit passed forth, and went to possess Him in that heavenly country where He is seen face to face and enjoyed without danger of ever losing Him. Her body was interred in the church adjoining her convent, but was some time after exhumed, and deposited in a splendid shrine near the high altar.


In the ninth century, the country being desolated by the-Danes, the remains of Saint Brigid were removed in order to secure them from irreverence; and, being transferred to Down-Patrick, were deposited in the same grave with those of the glorious Saint Patrick. Their bodies, together with that of Saint Columba, were translated afterwards to the cathedral of the same city, but their monument was destroyed in the reign of King Henry VIII. The head of Saint Brigid is now kept in the church of the Jesuits at Lisbon.

Reflection – Outward resemblance to our Lady was Saint Brigid’s peculiar privilege; but all are bound to grow like her in interior purity of heart. This grace Saint Brigid has obtained in a wonderful degree for the daughters of her native land, and will never fail to procure for all her devout clients.

இன்றைய புனிதர்

(பிப்ரவரி 01)

 ✠ புனிதர் பிரிஜிட் ✠
(St. Brigid of Kildare)

கன்னியர், பெண் துறவியர் மடாதிபதி, ஊக்கமளிப்பவர்: (Virgin, Abbess, Inspirer)

பிறப்பு : கி.பி. 453
ஃபௌகார்ட், டுண்டால்க், அயர்லாந்து (Faughart, Dundalk, Ireland)

இறப்பு : ஃபிப்ரவரி 524 (வயது சுமார் 70)
கில்டேர், அயர்லாந்து (Kildare, Ireland)

ஏற்கும் சமயம் :
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை (Eastern Orthodox Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம் (Anglican Communion)

பாதுகாவல் :
குழந்தைகள், கொல்லன், படகோட்டிகள், குடிபான உற்பத்தியாளர், கால்நடைகள், கோழி வளர்ப்போர், திருமணம் செய்யாத பெற்றோரின் குழந்தைகள், தவறான தந்தைக்கு பிறந்த குழந்தைகள், தவறான சமூகத்தில் பிறந்த குழந்தைகள், பால் பண்ணை வேலைக்காரிகள், பால் பண்ணை தொழிலாளர்கள், தப்பியோடியவர்கள், கைக்குழந்தைகள், அயர்லாந்து, கப்பற்படை வீரர்கள், தாதிகள், துறவிகள், கவிஞர்கள், ஏழை, கோழி விவசாயிகள், அச்சகங்களின் பணியாளர்கள், மாலுமிகள், அறிஞர்கள், பயணிகள்

கில்டேர் நகர புனிதர் பிரிஜிட், அயர்லாந்தின் பாதுகாவலர்களுள் ஒருவர் ஆவார். புனிதர் பேட்ரிக் (St. Patrick) மற்றும் புனிதர் கொலம்பியா (St. Columba) ஆகியோரும் அயர்லாந்தின் புனிதர்கள் ஆவர். புனிதர்களைப் பற்றிய சரித்திரங்களை எழுதும் ஐரிஷ் அமைப்பு, (Irish Hagiography) இவரை ஆதி கிறிஸ்தவ துறவி என்றும், பெண் துறவியர் மடாதிபதி என்றும், பல்வேறு பெண் துறவியர்க்கான மடங்களை நிறுவியவர் என்றும், பிரபலமாக மதிக்கப்படும் "அயர்லாந்தின் கில்டேர்" (Kildare in Ireland) துறவு மடம் உள்ளிட்ட பல்வேறு பெண் துறவியர் மடங்களை நிறுவியவர் என்றும் கூறுகிறது.

பிரிஜிட் நிஜமாகவே ஒரு மனிதர்தானா என்ற விவாதமும் உண்டு. பிரிஜிட் எனும் "செல்டிக்" பெண் தெய்வத்துக்கும் (Celtic Goddess Brigid) இவருக்குமுள்ள பெயர், நினைவுத் திருநாள் தினம், இயற்கை நிகழ்வுகள், புனைவுகள் மற்றும் அவரது தொடர்புடைய நாட்டுப்புறப் பண்பாடுகள் ஆகியன இருவரும் ஒருவர்தானா என்ற விவாதத்தை எப்போதுமே முன்னிறுத்துகின்றன.

இவர், வெறுமனே கிறிஸ்தவமயமாக்கலின் பெண் தெய்வம் ஆவார் என்றும் சில அறிஞர்கள் சொல்கிறார்கள். வேறு சில அறிஞர்களோ, அவர் செல்டிக் பெண் தெய்வத்தின் பண்புகளைக் கொண்ட சாதாரண பெண்தான் என்றும் கூறுகின்றனர்.

பிரிஜிட், கி. பி. 451ம் ஆண்டு, அயர்லாந்தில் (Ireland) உள்ள "டுண்டால்க்" (Dundalk) எனுமிடத்தின் வடக்கேயுள்ள "ஃபௌகார்ட்" (Faughart) எனும் இடத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். அவரது வாழ்க்கையின் நம்பகத்தன்மையைப் பற்றின ஏற்கனவே இருந்த பழம்பெரும் தரமான மாறுபட்ட மற்றும் முரண்பாடு கொண்ட வரலாறு காரணமாக மதச் சார்பற்ற மற்றும் கிறிஸ்தவ அறிஞர்களிடையே எப்போதுமே விவாதங்கள் நிகழ்ந்து வந்துள்ளன.

இவரது மூன்று வாழ்க்கை வரலாறுகள், இவரது தாயார் பெயர் "ப்ரோக்கா" (Brocca) என்றும் ஒரு அடிமை என்றும் ஒரு கிறிஸ்தவ "பிக்ட" (Christian Pict) (ரோமானிய காலங்களில் வடக்கு ஸ்காட்லாந்தின் கைக்கொள்ளும் ஒரு பண்டைய மக்கள் ஒரு உறுப்பினரை "பிக்ட்" என்பர்) என்றும் புனித பேட்ரிக் (Saint Patrick) அவர்களால் திருமுழுக்கு பெற்றவர் என்றும் கூறுகின்றன. அதே வரலாறுகள், பிரிஜிட்டின் தந்தை பெயர் "டுப்தாச்" (Dubhthach) என்றும் அயர்லாந்தின் தென்கிழக்கு பிராந்தியமான "லேய்ன்ஸ்ட்டர்" (Leinster) பகுதியின் தலைவராக இருந்தவர் என்றும் கூறுகின்றன.

அடிமையான "ப்ரோக்கா" கர்ப்பமானபோது, அவரை ஒரு பாதிரியிடம் விற்று விடுமாறு, "டுப்தாச்சின்" (Dubhthach) மனைவி அவரை வற்புறுத்தியதாக சரித்திரம் கூறுகிறது. இதனால், பிரிஜிட் தாமே ஒரு அடிமைத்தளையிலேயே பிறந்தார். ஆரம்பத்திலிருந்தே பிரிஜிட் பரிசுத்தமானவராக இருந்தார். அவரை வாங்கிய பாதிரி அவருக்கு உணவு கொடுக்க முயலும்போதெல்லாம் அவர் பாதிரியின் அசுத்தம் காரணமாக வாந்தி எடுத்தார் என்பர். ஆனால், அப்போதெல்லாம் செந்நிற காதுகளைக் கொண்ட ஒரு வெண்ணிற பசு வந்து அதிசயமாக அவரை இரட்சித்தது என்பர். அவர் வளர்கையிலேயே பல அதிசயங்களை நிகழ்த்தினார். நோயுற்றோரின் நோய் நீக்கினார். ஏழைகளுக்கு உணவிட்டார். ஒருமுறை, தமது தாய் வைத்திருந்த வெண்ணெய் முழுதும் எடுத்து அவர் ஏழைகளுக்கு கொடுத்தார். ஆனால், அவரது செபத்தின் பயனாக, காலி செய்யப்பட்ட வெண்ணெய் மீண்டும் நிரப்பப்பட்டதாக கூறுகிறார்கள்.

பத்து வயதான பிரிஜிட், ஒரு வீட்டு வேலைக்கார பெண்ணாக தமது தந்தையின் வீட்டுக்கே சென்றார். அவரது தாராள தொண்டுள்ளமானது, இல்லையென்று கேட்பவர்களுக்கு தனது தந்தையின் பொருட்களை வழங்கினார்.

இரட்டை வாழ்க்கை வாழ்ந்த "டுப்தாச்" (Dubhthach) பிரிஜிட்டின் செயல்களால் கோபமுற்றார். அவரை "லெய்ன்ஸ்டர்" (King of Leinster) அரசனிடம் விற்பதற்காக ஒரு வண்டியில் அழைத்துச் சென்றார். அவர் அரசனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த வேளையில், தமது தந்தையின் பொற்பிடியிட்ட வாளை எடுத்து, ஒரு பிச்சைக்காரனிடம் கொடுத்து அதை அவனது குடும்பத்தின் உணவுக்காக மாற்றிக்கொள்ள சொன்னார். அவரது புனிதத் தன்மையை கண்டுகொண்ட அரசன், அவரை விடுவிக்குமாறு அவரது தந்தையை அறிவுறுத்தினார்.

சுமார் 480ம் ஆண்டு, பிரிஜிட் தமது ஏழு உதவியாளர் பெண்களுடன் இணைந்து கில்டேர் நகரில் ஒரு துறவு மடத்தினை நிறுவினார். அது, அங்கே அவர்களால் ஒரு நித்திய சுடர் எரிய காரணமானது. அயர்லாந்து பெண்களுக்கு ஒரு சமூக - மத வாழ்வினை பிரதிஷ்டை செய்தார். அவர் ஆண்களுக்கான ஒரு துறவு மடமும், பெண்களுக்கான ஒரு துறவு மடமும் நிறுவினார். பிரிஜிட்டின் சிறு வாக்குவன்மை, கில்டேர் நகரை ஒரு ஆன்மிகம் மற்றும் கற்பதற்கான ஒரு மையமாக மாற்றியது. அத்துடன் ஒரு ஆலயங்களின் நகராக உருவெடுத்தது. அவர், உலோக வேலைகள் மற்றும் ஒளியமைக்கும் பணிகள் உள்ளிட்ட கலைப் பள்ளியொன்றையும் நிறுவி நடத்தினார்.

ஏழாம் நூற்றாண்டி வாழ்ந்த பண்டைய அயர்லாந்தின் "அர்ட்ப்ரக்கன்" மறைமாவட்ட (Bishop of Ardbraccan) ஆயரும், மடாதிபதியும், ஐரிஷ் புனிதருமான "உல்ட்டான்" (St. Ultan of Ardbraccan) பிரிஜிட்டின் சரிதத்தை எழுதுகையில், பிரிஜிட் மிகவும் விரும்பிய அவரது மாணவியும், அவருக்குப் பிறகு அவரது மடத்திற்கு மடாதிபதியான "டர் லுக்டச்" (Dar Lugdach) ஒரு இளைஞனுடன் காதலில் விழுந்தாராம். அவ்விளைஞனை இரவில் சந்திக்க விரும்பிய அவர், பிரிஜிட்டுடன் ஒன்றாக படுத்திருந்த படுக்கையில் இருந்து எழுந்தே வெளியே சென்றார். எனினும், தமது ஆவிக்குரிய ஆபத்தை உணர்ந்த அவர், வழிநடத்துதலுக்காக பிரார்த்தனை செய்தார். பின்னர் அவளது காலணிகளில் நீரு பூத்த நெருப்பு வைத்து, அதனை அணிந்துகொண்டார். அவள் வைத்த தீயை அவளே அணைத்தாள். வலியே அவளது வலியை அணைத்தது. பின்னர் அவள் படுக்கைக்கு திரும்பினாள். உறங்குவது போலிருந்த பிரிஜிட், "டர் லுக்டச்" (Dar Lugdach) படுக்கையை விட்டு எழுந்து சென்றதை அறிந்திருந்தார். மறுநாள், தமக்கு நேர்ந்ததை பிரிஜிட்டிடம் "டர் லுக்டச்" கூறினார். ஆசைகளால் ஏற்பட்ட உணர்ச்சித் தீயிலிருந்தும், பின்னால் ஏற்படவிருந்த நரகத் தீயிலிருந்தும் தப்பிவிட்டதாக கூறிய பிரிஜிட், தமது மாணவியின் கால்களிலிருந்த புண்களை குணப்படுத்தினார். இதனால் தமது ஆசிரியை மீது மிக உயர்ந்த அன்பு கொண்ட மாணவி, பிரிஜிட் மரண படுக்கையில் இருந்தபோது, தாமும் அவருடன் மரிக்க விரும்புவதாக கூறினார். இதனை தடுத்த பிரிஜிட், இப்போதல்ல, ஆனால் என்னுடைய மரணத்தின் ஆண்டு நிறைவின்போது அது நிறைவேறும் என்றார்.

பிரிஜிட் மரண படுக்கையில் இருந்தபோது, அவருக்கு இறுதி திருவருட்சாதனங்களை புனிதர் "நின்னித்" (St Ninnidh) அளித்தார். அதன் பின்னர், அவருக்கு அவருக்கு இறுதி திருவருட்சாதனங்களளித்த தமது வலது கரம் மாசு படலாகாது எனும் காரணத்தால் தமது வலது கரத்தை உலோக உரையால் மூடிக்கொண்டார். இதனால் அவர், "சுத்தமான கரங்களின் நிம்மித்" (Ninnidh of the Clean Hand) என்றழைக்கப்பட்டார்.

525ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், முதல் தேதியன்று பிரிஜிட் மரித்ததாக மரபுகள் கூறுகின்றன. அவருக்குப் பிறகு, அவரது மாணவியான "டர் லுக்டச்" அவரது மடத்துக்கு தலைவரானார். பிரிஜிட் 521ம் ஆண்டு மரித்ததாகவும், அவர் கணித்தது போலவே அவரது மாணவியான "டர் லுக்டச்" 522ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம் முதல் நாள் மரித்ததாகவும் கத்தோலிக்க திருச்சபை கூறுகிறது.

Sainte du jour

(01 février)

✠ Sainte Brigitte de Kildare✠

Autres noms :

• Brigide de Kildare
•  Brigitte de Cell Dara
•  Brigitte des îles
•  Mariée
•  Brigitte
• Brigit Ffraid
•  Marie du Gaël

Mémorial : 1er février • 10 juin (traduction des reliques)

Né : 453 à Faughart, comté de Louth, Irlande

Décédé : 1 février 523 à Kildare, Irlande

• Inhumé dans la cathédrale de Kildare
• Reliques transférées à Downpatrick, en Irlande, en 878, où elles ont été enterrées avec celles de Saint Patrick et de Saint Columba d'Iona
• Reliques redécouvertes le 9 juin 1185
• Tête transportée à l'église jésuite de Lisbonne, au Portugal.

Mécénat :

Bébés, forgerons, bateliers, bétail, éleveurs de poulets, enfants dont les parents ne sont pas mariés, femmes de lait, travailleurs laitiers, fugitifs, nourrissons, Irlande, marins, sages-femmes, femmes de chambre, nouveau-nés, nonnes, poètes, volaille, éleveurs de volaille, volaille  éleveurs, Imprimerie, presses, Marins, Érudits, Voyageurs, Bautiers, Douglas, Lanarkshire, Écosse, Ivrea, Turin, Italie, Leinster, Irlande
A côté du glorieux saint Patrick, sainte Brigitte, que l'on peut considérer comme sa fille spirituelle en Christ, a toujours été tenue en vénération singulière en Irlande.  Elle est née vers l'an 453, à Fochard en Ulster.  Durant son enfance, son père pieux a vu dans une vision des hommes vêtus de vêtements blancs verser un onguent sacré sur sa tête, préfigurant ainsi sa sainteté future.  Alors qu'elle était encore très jeune, Bridgid consacra sa vie à Dieu, accorda tout ce dont elle disposait aux pauvres et fut l'édification de tous ceux qui la connaissaient.  Elle était très belle, et craignant qu'on ne s'efforçât de l'inciter à rompre le vœu par lequel elle s'était liée à Dieu, et à donner la main à l'un de ses nombreux prétendants, elle priait pour qu'elle devînt laide et difforme.  Sa prière fut exaucée, car son œil se gonfla, et tout son visage changea tellement qu'on lui permit de suivre sa vocation en paix, et qu'on ne songea plus à se marier avec elle.  Vers l'âge de vingt ans, notre sainte fit connaître à saint Mel, neveu et disciple de saint Patrick, son intention de ne vivre que pour Jésus-Christ, et il consentit à recevoir ses vœux sacrés.  Au jour désigné, la cérémonie solennelle de sa profession a été célébrée selon la manière introduite par saint Patrick, l'évêque offrant de nombreuses prières et investissant Bridgid d'un habit blanc comme neige et d'un manteau de la même couleur.  Tandis qu'elle baissait la tête à cette occasion pour recevoir le voile, un miracle d'une nature singulièrement frappante et impressionnante se produisit ;  cette partie de la plate-forme de bois attenante à l'autel sur lequel elle s'agenouillait retrouva sa vitalité originelle et revêtit toute sa verdure d'antan, la conservant longtemps après.  Au même moment, l'œil de Brigid a été guéri et elle est devenue aussi belle et aussi ravissante que jamais.


Encouragées par son exemple, plusieurs autres dames firent leurs vœux avec elle et, conformément au souhait des parents de ses nouveaux associés, la sainte accepta de fonder une résidence religieuse pour elle et pour eux dans les environs.  Un emplacement commode ayant été fixé par l'évêque, un couvent, le premier d'Irlande, y fut érigé ;  et dans l'obéissance au prélat Bridgid a assumé la supériorité.  Sa réputation de sainteté grandissait chaque jour ;  et à mesure qu'elle se répandit dans tout le pays, le nombre des candidats à l'admission dans le nouveau monastère augmenta.  Les évêques d'Irlande, s'apercevant bientôt des avantages importants que leurs diocèses respectifs retireraient de fondations similaires, persuadèrent la jeune et sainte abbesse de visiter différentes parties du royaume, et, à l'occasion offerte, d'introduire dans chacune l'établissement de son institut.  .

Alors qu'il était ainsi engagé dans une partie de la province de Connaught, une députation arriva de Leinster pour solliciter la sainte d'établir sa résidence dans ce territoire ;  mais les motifs qu'ils préconisaient étaient humains, et tels ne pouvaient avoir aucun poids avec Bridgid.  Ce n'est que la perspective des nombreux avantages spirituels qui résulteraient de l'acquiescement à la demande qui l'a incitée à accéder, comme elle l'a fait, aux souhaits de ceux qui l'avaient suppliée.  Emmenant avec elle plusieurs de ses filles spirituelles, notre sainte se rendit à Leinster, où elles furent reçues avec de nombreuses manifestations de respect et de joie.  Le site sur lequel se trouve aujourd'hui Kildare paraissant bien adapté pour un institut religieux, la sainte et ses compagnes y ont élu domicile.  Au lieu approprié pour la nouvelle fondation furent annexées des terres dont les fruits furent affectés au petit établissement.  Cette donation contribuait bien à subvenir aux besoins de la communauté, mais encore la pieuse fraternité dépendait principalement pour son entretien de la libéralité de ses bienfaiteurs.  Bridgid s'est arrangé, cependant, avec ses petits moyens pour soulager considérablement les pauvres du voisinage;  et quand les besoins de ces indigents dépassèrent ses maigres finances, elle n'hésita pas à leur sacrifier les meubles du couvent.  Une fois, notre sainte, imitant la charité ardente de saint Ambroise et d'autres grands serviteurs de Dieu, vendit quelques-uns des vêtements sacrés afin de se procurer les moyens de soulager leurs besoins.  Elle était si humble qu'elle s'occupait parfois du bétail sur les terres qui appartenaient à son monastère.


La renommée de la charité sans bornes de Brigid a attiré des multitudes de pauvres à Kildare ;  la renommée de sa piété y attirait beaucoup de personnes désireuses de solliciter ses prières ou de profiter de son saint exemple.  Au fil du temps, le nombre de ceux-ci augmenta tellement qu'il devint nécessaire de leur fournir un logement dans le voisinage du nouveau monastère, et c'est ainsi que furent jetées les fondations et l'origine de la ville de Kildare.


Les exigences spirituelles de sa communauté, et de ces nombreux étrangers qui recouraient aux environs, ayant suggéré à notre sainte l'opportunité de faire ériger la localité en siège épiscopal, elle la représenta aux prélats, à qui la considération en appartenait à juste titre.  .  Jugeant la proposition juste et utile, Conlath, un reclus d'une sainteté éminente, illustre par les grandes choses que Dieu avait accordées à ses prières, fut, au désir de Brigid, choisi le premier évêque du diocèse nouvellement érigé.  Au fil du temps, elle devint la métropole ecclésiastique de la province à laquelle elle appartenait, probablement en conséquence du désir général d'honorer le lieu où sainte Brigitte avait si longtemps habité.

Après soixante-dix ans consacrés à la pratique des vertus les plus sublimes, des infirmités corporelles avertirent notre Sainte que le temps de sa dissolution était proche.  Il y avait maintenant un demi-siècle que, par ses saints vœux, elle s'était irrévocablement consacrée à Dieu, et pendant cette période de grands résultats avaient été atteints ;  son saint institut s'étant largement répandu dans toute l'île verte, et faisant beaucoup avancer la cause de la religion dans les divers districts où il était établi.  Comme un fleuve de paix, sa progression était régulière et silencieuse ;  il fertilisait toutes les régions assez heureuses pour recevoir ses eaux, et leur faisait produire des fleurs et des fruits spirituels avec tout le doux parfum de la fragrance évangélique.  Le souvenir de la gloire qu'elle avait procurée au Très-Haut, ainsi que les services rendus aux chères âmes rachetées par le précieux Sang de son divin Époux, acclamèrent et consolèrent Bridgid dans les infirmités inséparables de la vieillesse.  Sa dernière maladie fut apaisée par la présence de Nennidh, prêtre d'une sainteté éminente, dont elle avait veillé la jeunesse avec une pieuse sollicitude, et qui devait à ses prières et à ses instructions sa grande maîtrise de la sublime perfection.  Le jour où notre abbesse devait terminer son cours, le Ier février 523, étant arrivé, elle reçut des mains de ce saint prêtre le bienheureux Corps et Sang de son Seigneur dans la divine Eucharistie, et, semble-t-il, immédiatement  après que son esprit eut disparu, et alla le posséder dans ce pays céleste où il est vu face à face et apprécié sans danger de jamais le perdre.  Son corps a été inhumé dans l'église attenante à son couvent, mais a été quelque temps après exhumé et déposé dans un magnifique sanctuaire près du maître-autel.


Au IXe siècle, le pays étant dévasté par les Danois, les restes de sainte Brigitte furent enlevés afin de les garantir de l'irrévérence ;  et, étant transférés à Down-Patrick, furent déposés dans la même tombe avec ceux du glorieux Saint Patrick.  Leurs corps, ainsi que celui de saint Columba, furent transportés par la suite dans la cathédrale de la même ville, mais leur monument fut détruit sous le règne du roi Henri VIII.  La tête de Sainte Brigitte est maintenant conservée dans l'église des Jésuites à Lisbonne.

Réflexion - La ressemblance extérieure avec Notre-Dame était le privilège particulier de Sainte Brigid ;  mais tous sont tenus de grandir comme elle dans la pureté intérieure du cœur.  Cette grâce que sainte Brigide a obtenue à un degré merveilleux pour les filles de sa terre natale, et ne manquera jamais de la procurer à tous ses dévots clients.