Saint of the Day 01/March

Saint of the Day

(March 01)

✠ St. David of Wales✠

Born: 500 AD, Caerfai Bay,
United Kingdom

Died: March 1, 589 AD, 
St Davids

Patronage: Wales; Pembrokeshire; Naas; vegetarians; poets

Canonized: 1123, Rome, Holy Roman Empire (officially recognised) by Pope Callixtus II

Major shrine: St David's Cathedral, Pembrokeshire, Wales; shrine largely extant, controversial bones in casket

Attributes: Bishop with a dove, usually on his shoulder, sometimes standing; on a raised hillock

Parents: Saint Non, Sant

Symbols :
• Preaching on a hill • Dove • Celtic bishop with long hair, a beard, and a dove perched on his shoulder • Holding his cathedral • Leek • Man standing on a mound with a dove on his shoulder

(Degui, Dewi) Bishop and Confessor, patron of Wales. He is usually represented standing on a little hill, with a dove on his shoulder. From time immemorial the Welsh have worn a leek on Saint David’s day, in memory of a battle against the Saxons, at which it is said they wore leeks in their hats, by Saint David’s advice, to distinguish them from their enemies. He is commemorated on 1 March. The earliest mention of Saint David is found in a tenth-century manuscript Of the “Annales Cambriae”, which assigns his death to A.D. 601. Many other writers, from Geoffrey of Monmouth down to Father Richard Stanton, hold that he died about 544, but their opinion is based solely on data given in various late “lives” of Saint David, and there seems no good reason for setting aside the definite statement of the “Annales Cambriae”, which is now generally accepted. Little else that can claim to be historical is known about Saint David. The tradition that he was born at Henfynyw (Vetus-Menevia) in Cardiganshire is not improbable. He was prominent at the Synod of Brevi (Llanddewi Brefi in Cardiganshire), which has been identified with the important Roman military station, Loventium. Shortly afterwards, in 569, he presided over another synod held at a place called Lucas Victoriae. He was Bishop (probably not Archbishop) of Menevia, the Roman port Menapia in Pembrokeshire, later known as Saint David’s, then the chief point of departure for Ireland. Saint David was canonized by Pope Callistus II in the year 1120.

This is all that is known to history about the patron of Wales. His legend, however, is much more elaborate, and entirely unreliable. The first biography that has come down to us was written near the end of the eleventh century, about 500 years after the saint’s death, by Rhygyfarch (Ricemarchus), a son of the then bishop of Saint David’s, and is chiefly a tissue of inventions intended to support the claim of the Welsh episcopate to be independent of Canterbury. Giraldus Cambrensis, William of Malmesbury, Geoffrey of Monmouth, John de Tinmouth, and John Capgrave all simply copy and enlarge upon the work of Rhygyfarch, whilst the anonymous author of the late Welsh life printed in Rees, “Cambro-British Saints” (Cott. manuscript Titus, D. XXII) adds nothing of value. According to these writers Saint David was the son of Sant or Sandde ab Ceredig ab Cunedda, Prince of Keretica (Cardiganshire) and said by some to be King Arthur’s nephew, though Geoffrey of Monmouth calls Saint David King Arthur’s uncle. The saint’s mother was Nonna, or Nonnita (sometimes called Malaria), a daughter of Gynyr of Caergawch. She was a nun who had been violated by Sant. Saint David’s birth had been foretold thirty years before by an angel to Saint Patrick. It took place at “Old Menevia” somewhere about A.D. 454. Prodigies preceded and accompanied the event, and at his baptism at Porthclais by Saint Elvis of Munster, “whom Divine Providence brought over from Ireland at that conjuncture”, a blind man was cured by the baptismal water. Saint David’s early education was received from Saint Illtyd at Caerworgorn (Llantwit major) in Glamorganshire. Afterwards he spent ten years studying the Holy Scripture at Whitland in Carmarthenshire, under Saint Paulinus, (Pawl Hen), whom he cured of blindness by the sign of the cross. At the end of this period Saint Paulinus, warned by an angel, sent out the young saint to evangelize the British. Saint David journeyed throughout the West, founding or restoring twelve monasteries (among which occur the great names of Glastonbury, Bath, and Leominster), and finally settled in the Vale of Ross, where he and his monks lived a life of extreme austerity. Here occurred the temptations of his monks by the obscene antics of the maid-servants of the wife of Boia, a local chieftain. Here also his monks tried to poison him, but Saint David, warned by Saint Scythian, who crossed from Ireland in one night on the back of a sea-monster, blessed the poisoned bread and ate it without harm. From thence, with Saint Teilo and Saint Padarn, he set out for Jerusalem, where he was made bishop by the patriarch. Here too Saint Dubric and Saint Daniel found him, when they came to call him to the Synod of Brevi “against the Pelagians”. Saint David was with difficulty persuaded to accompany them; on his way he raised a widow’s son to life, and at the synod preached so loudly, from the hill that miraculously rose under him, that all could hear him, and so eloquently that all the heretics were confounded. Saint Dubric resigned the “Archbishopric of Caerleon”, and Saint David was appointed in his stead. One of his first acts was to hold, in the year 569, yet another synod called “Victory”, against the Pelagians, of which the decrees were confirmed by the pope. With the permission of King Arthur he removed his see from Caerleon to Menevia, whence he governed the British Church for many years with great holiness and wisdom. He died at the great age of 147, on the day predicted by himself a week earlier. His body is said to have been translated to Glastonbury in the year 966.

It is impossible to discover in this story how much, if any, is true. Some of it has obviously been invented for controversial purposes. The twelve monasteries, the temptation by the women, the attempt on his life, all suggest an imitation of the life of Saint Benedict. Wilder legends, such as the Journey on the Sea-Monster, are commonplaces of Celtic hagiography. Doubtless Rhygyfarch and his imitators collected many floating local traditions, but how much of these had any historical foundation and how much was sheer imagination is no longer possible to decide.

Source : Wikipedia

இன்றைய புனிதர்

(மார்ச் 01)

 ✠ புனிதர் டேவிட் ✠
(St. David of Wales)

ஆயர் :(Bishop)

பிறப்பு : கி.பி. சுமார் 500
கேர்ஃபை, பெம்ப்ரோக்ஷைர், வேல்ஸ்
(Caerfai, Pembrokeshire, Wales)

இறப்பு : மார்ச் 1, 589
செயின்ட் டேவிட்ஸ், பெம்ப்ரோக்ஷைர், வேல்ஸ்
(St. David's, Pembrokeshire, Wales)

ஏற்கும் சமயம் :
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை (Eastern Orthodox Church)
ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் (Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலங்கள் :
புனிதர் டேவிட் பேராலயம், பெம்ப்ரோக்ஷைர், வேல்ஸ்
(St. David's Cathedral, Pembrokeshire, Wales)

பாதுகாவல் :
வேல்ஸ் (Wales)
பெம்ப்ரோக்ஷைர் (Pembrokeshire)
புலால் உண்ணாதவர்கள் (Vegetarians)
கவிஞர்கள் (Poets)
அயர்லாந்திலுள்ள நாஸ் (Naas in Ireland)

புனிதர் டேவிட், ஆறாம் நூற்றாண்டின் "மினிவ்" (Mynyw) மறை மாவட்டத்தின், (தற்போதைய "செயின்ட் டேவிட்ஸ்" (St Davids) ஆயர் ஆவார். இவர் வேல்ஸ் மாநிலத்தின் பாதுகாவலரும் ஆவார்.

மரபுகளின்படி, இவர் பிரிட்டிஷ் நாட்டின் புனிதர்களில் மிகவும் பிரபலமான புனிதர் "நான்" (Saint Non) என்பவரது மகனும், "செரேடிகியோன்" (Ceredigion) நாட்டின் அரசனான "செரேடிக் அப் குநேட்டா" (Ceredig ap Cunedda) என்பவரின் பேரனும் ஆவார்.

மத குருவாக குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற இவர், மறை போதனை செய்வதில் வல்லவராக இருந்தார். இவர் துறவற மடங்கள் பலவற்றை நிறுவினார். தமது தலைமை துறவற மடத்தினை 'வேல்ஸ்' மாநிலத்தின் தென்மேற்குப் (Southwestern Wales) பிராந்தியத்தில் நிறுவினார். அவரது அன்றாட வாழ்க்கையின் ஒழுங்கு முறைகள் மிகவும் கடினமானதாயும் தீவிரமானதாகவும் இருந்தன என்பர். அவர் தமது அன்றாட உணவை தினமும் நகருக்குள் சென்று பிச்சை எடுத்தே உண்டார். அதன் பொருட்டு, கைவண்டியை எருதுகளின் அல்லது குதிரைகளின் உதவியின்றி தாமே இழுத்துச் செல்வார். மிகவும் சாதாரணமாக, உப்பு மட்டுமே சேர்க்கப்பட்ட ரொட்டியும் நீரும் மட்டுமே அருந்தினார். புலால் உண்பதை கண்டிப்பாக தவிர்த்தார். மாலை வேளைகளில் செபிப்பதுவும், புத்தகங்களைப் படிக்கவும் எழுதவுமே செய்தார். தமக்காக எந்தவொரு பொருளையும் வைத்துக்கொள்ளவில்லை. "என்னுடைய புத்தகம்" என்று சொல்வதைக்கூட குற்றமாக கருதினார். தமது துறவற மடங்களில் தங்கியிருந்து தம்மைப் பின்பற்றிய துறவியரும் அவரைப்போன்றே கட்டுப்பாடுகளுடன் வாழவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தார்.

டேவிட் ஒருமுறை, "ல்லன்டேவி" (Llanddewi) என்றோர் கிராமத்திலே பெரும் மக்கள் மற்றும் துறவியர் கூட்டத்தினரிடையே மறை போதனை செய்து கொண்டிருந்த போது, அவர் நின்றிருந்த பூமி, ஒரு குன்று போல் உயர்ந்ததாகவும், ஒரு வெண்புறா அவரது தோளில் வந்தமர்ந்ததாகவும் கூறுகிறார்கள். இது, டேவிடின் துறவு வாழ்க்கையில் நடந்த பெரும் அதிசயங்களில் ஒன்று என கூறப்படுகின்றது.

இவர் மரித்தது, ஒரு மார்ச் மாதத்தின் முதல் தேதி, செவ்வாய்க் கிழமை என்று கூறப்படுகிறது. வேல்ஸ் மாநிலத்தின் தென் பிராந்தியத்தில் ஐம்பது தேவாலயங்கள் புனிதர் டேவிட் பெயரில் அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளன.

கிறிஸ்து அவரது ஆன்மாவைப் பெற்றுக்கொண்டதன் மூலம், துறவுமடம் சம்மனசுக்களால் நிரம்பப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது.

ஆதாரம்: விக்கிபீடியா

Sainte du jour

(01 mars)

✠ Saint David de Galles✠

Né : 500 après JC, Baie de Caerfai,
Royaume-Uni

Décédé : 1er mars 589 après JC,
Saint-Davids

Patronage : Pays de Galles ;  Pembrokeshire;  Naas ;  végétariens;  poètes

Canonisé : 1123, Rome, Saint Empire romain (officiellement reconnu) par le pape Callixte II

Sanctuaire majeur : cathédrale Saint-David, Pembrokeshire, Pays de Galles ;  sanctuaire en grande partie existant, os controversés dans un cercueil

Attributs : Évêque avec une colombe, généralement sur son épaule, parfois debout ;  sur une butte surélevée

Parents : Saint Non, Sant

Symboles :
• Prêchant sur une colline • Colombe • Évêque celte aux cheveux longs, une barbe et une colombe perchée sur son épaule • Tenant sa cathédrale • Poireau • Homme debout sur un monticule avec une colombe sur son épaule

(Degui, Dewi) Évêque et confesseur, patron du Pays de Galles.  Il est généralement représenté debout sur une petite colline, une colombe sur l'épaule.  Depuis des temps immémoriaux, les Gallois portent un poireau le jour de la Saint David, en souvenir d'une bataille contre les Saxons, au cours de laquelle on dit qu'ils portaient des poireaux dans leurs chapeaux, sur le conseil de Saint David, pour les distinguer de leurs ennemis.  Il est commémoré le 1er mars.  La plus ancienne mention de saint David se trouve dans un manuscrit du Xe siècle des "Annales Cambriae", qui attribue sa mort à l'an 601. De nombreux autres écrivains, de Geoffrey de Monmouth au père Richard Stanton, soutiennent qu'il est mort vers 544,  mais leur opinion est basée uniquement sur des données fournies dans diverses "vies" tardives de saint David, et il ne semble pas y avoir de bonne raison pour mettre de côté la déclaration définitive des "Annales Cambriae", qui est maintenant généralement acceptée.  On ne sait pas grand-chose d'autre qui puisse prétendre être historique sur Saint David.  La tradition selon laquelle il est né à Henfynyw (Vetus-Menevia) dans le Cardiganshire n'est pas improbable.  Il a joué un rôle important au Synode de Brevi (Llanddewi Brefi dans le Cardiganshire), qui a été identifié avec l'importante station militaire romaine, Loventium.  Peu de temps après, en 569, il présida un autre synode tenu au lieu-dit Lucas Victoriae.  Il était évêque (probablement pas archevêque) de Menevia, le port romain de Menapia dans le Pembrokeshire, plus tard connu sous le nom de Saint David's, alors le principal point de départ pour l'Irlande.  Saint David a été canonisé par le pape Calixte II en 1120.

C'est tout ce que l'histoire sait du patron du Pays de Galles.  Sa légende, cependant, est beaucoup plus élaborée et totalement peu fiable.  La première biographie qui nous est parvenue a été écrite vers la fin du XIe siècle, environ 500 ans après la mort du saint, par Rhygyfarch (Ricemarchus), fils de l'évêque de Saint David de l'époque, et est principalement un tissu d'inventions  destiné à soutenir la revendication de l'épiscopat gallois d'être indépendant de Cantorbéry.  Giraldus Cambrensis, Guillaume de Malmesbury, Geoffrey de Monmouth, John de Tinmouth et John Capgrave copient et agrandissent tous simplement l'œuvre de Rhygyfarch, tandis que l'auteur anonyme de la vie galloise tardive imprimée à Rees, "Cambro-British Saints" (Cott  .manuscrit Titus, D. XXII) n'ajoute rien de valeur.  Selon ces écrivains, Saint David était le fils de Sant ou Sandde ab Ceredig ab Cunedda, prince de Keretica (Cardiganshire) et dit par certains être le neveu du roi Arthur, bien que Geoffrey de Monmouth appelle Saint David l'oncle du roi Arthur.  La mère du saint était Nonna, ou Nonnita (parfois appelée Malaria), une fille de Gynyr de Caergawch.  C'était une religieuse qui avait été violée par Sant.  La naissance de saint David avait été annoncée trente ans auparavant par un ange à saint Patrick.  Il a eu lieu à "Old Menevia" quelque part vers 454 après JC. Des prodiges ont précédé et accompagné l'événement, et lors de son baptême à Porthclais par Saint Elvis de Munster, "que la Divine Providence a fait venir d'Irlande à cette conjoncture", un aveugle a été guéri  par l'eau baptismale.  La première éducation de Saint David a été reçue de Saint Illtyd à Caerworgorn (Llantwit major) dans le Glamorganshire.  Ensuite, il passa dix ans à étudier les Saintes Écritures à Whitland dans le Carmarthenshire, sous la direction de saint Paulin (Pawl Hen), qu'il guérit de la cécité par le signe de la croix.  À la fin de cette période, saint Paulin, averti par un ange, envoya le jeune saint évangéliser les Britanniques.  Saint David a voyagé à travers l'Ouest, fondant ou restaurant douze monastères (parmi lesquels figurent les grands noms de Glastonbury, Bath et Leominster), et s'est finalement installé dans la vallée de Ross, où lui et ses moines ont vécu une vie d'extrême austérité.  Ici se produisirent les tentations de ses moines par les bouffonneries obscènes des servantes de la femme de Boia, un chef local.  Ici aussi ses moines ont essayé de l'empoisonner, mais saint David, averti par saint Scythe, qui a traversé l'Irlande en une nuit sur le dos d'un monstre marin, a béni le pain empoisonné et l'a mangé sans mal.  De là, avec saint Teilo et saint Padarn, il partit pour Jérusalem, où il fut nommé évêque par le patriarche.  Ici aussi Saint Dubric et Saint Daniel l'ont trouvé, lorsqu'ils sont venus l'appeler au Synode de Brevi « contre les Pélagiens ».  Saint David fut difficilement persuadé de les accompagner ;  sur son chemin, il ressuscita le fils d'une veuve, et au synode prêcha si fort, du haut de la colline qui s'élevait miraculeusement sous lui, que tous purent l'entendre, et si éloquemment que tous les hérétiques furent confondus.  Saint Dubric a démissionné de «l'Archevêché de Caerleon», et Saint David a été nommé à sa place.  Un de ses premiers actes fut de tenir, en l'an 569, encore un autre synode dit « Victoire », contre les Pélagiens, dont les décrets furent confirmés par le pape.  Avec la permission du roi Arthur, il transféra son siège de Caerleon à Menevia, d'où il gouverna l'Église britannique pendant de nombreuses années avec une grande sainteté et sagesse.  Il mourut au grand âge de 147 ans, le jour prédit par lui-même une semaine plus tôt.  Son corps aurait été transporté à Glastonbury en 966.


Il est impossible de découvrir dans cette histoire à quel point, le cas échéant, est vrai.  Certaines d'entre elles ont évidemment été inventées à des fins controversées.  Les douze monastères, la tentation des femmes, l'attentat contre sa vie, tout suggère une imitation de la vie de saint Benoît.  Des légendes plus sauvages, comme le Voyage sur le monstre marin, sont des lieux communs de l'hagiographie celtique.  Il ne fait aucun doute que Rhygyfarch et ses imitateurs ont recueilli de nombreuses traditions locales flottantes, mais il n'est plus possible de décider combien d'entre elles avaient un fondement historique et combien était de l'imagination pure.

Source : Wikipédia