Saint of the Day March/19 & May/01 Saint Joseph

Saint of the Day

(March 19)

✠ Saint Joseph✠
Spouse of the Blessed Virgin Mary and foster-father of Our Lord Jesus Christ

Other Names :
• Joseph of Nazareth • Joseph the Artisan • Joseph the Betrothed

Memorials :
• 19 March 
• 1 May (Joseph the Worker)
• 3rd Wednesday after Easter (patronage of Saint Joseph of the Universal Church)

Died : 1st century, Prior to the Passion

Patronage :
• Against Doubt • Against Hesitation • Accountants • Attornies • Barristers • Bursars • Cabinetmakers • Carpenters • Cemetery Workers • Children • Civil Engineers • Confectioners • Craftsmen • Dying People • Educators • Emigrants • Exiles • Expectant Mothers • Families • Fathers • Furniture Makers • Grave Diggers • Happy Death • Holy Death • House Hunters • Immigrants • Interior Souls • Joiners • Laborers • Lawyers • Married People • Orphans • People in Doubt • People who fight Communism • Pioneers • Pregnant Women • Social Justice • Solicitors • Teachers • Travellers • Unborn Children • Wheelwrights • Workers • Working People • Catholic Church • Oblates of Saint Joseph • For protection of the Church • Universal Church • Vatican II • Americas • Austria • Belgium • Bohemia • Canada • China • Croatian people • Korea • Mexico • New France • New World • Peru • Philippines • Vatican City • Viet Nam • Canadian Armed Forces • Papal States • 46 Dioceses • 26 Cities • States and Regions

Symbols :
• Bible • Branch • Carpenter's Square • Carpenter's Tools • Chalice • Cross • Hand Tools • Infant Jesus • Ladder • Lamb • Lily • Monstrance • Old man holding a lily and a carpenter's tool such as a square • Old man holding the Infant Jesus • Plane • Rod

Sources :
The chief sources of information on the life of Saint Joseph are the first chapters of our first and third Gospels; they are practically also the only reliable sources, for, whilst, on the holy patriarch’s life, as on many other points connected with the Saviour’s history which are left untouched by the canonical writings, the apocryphal literature is full of details, the non-admittance of these works into the Canon of the Sacred Books casts a strong suspicion upon their contents; and, even granted that some of the facts recorded by them may be founded on trustworthy traditions, it is in most instances next to impossible to discern and sift these particles of true history from the fancies with which they are associated. Among these apocryphal productions dealing more or less extensively with some episodes of Saint Joseph’s life may be noted the so-called “Gospel of James”, the “Pseudo-Matthew”, the “Gospel of the Nativity of the Virgin Mary”, the “Story of Joseph the Carpenter”, and the “Life of the Virgin and Death of Joseph”.

Genealogy :
St. Matthew (1:16) calls Saint Joseph the son of Jacob; according to Saint Luke (3:23), Heli was his father. This is not the place to recite the many and most various endeavours to solve the vexing questions arising from the divergences between both genealogies; nor is it necessary to point out the explanation which meets best all the requirements of the problem (see GENEALOGY OF CHRIST); suffice it to remind the reader that, contrary to what was once advocated, most modern writers readily admit that in both documents we possess the genealogy of Joseph, and that it is quite possible to reconcile their data.


Residence :
At any rate, Bethlehem, the city of David and his descendants, appears to have been the birth-place of Joseph. When, however, the Gospel history opens, namely, a few months before the Annunciation, Joseph was settled at Nazareth. Why and when he forsook his home-place to betake himself to Galilee is not ascertained; some suppose — and the supposition is by no means improbable — that the then-moderate circumstances of the family and the necessity of earning a living may have brought about the change. Saint Joseph, indeed, was a tekton, as we learn from Matthew 13:55, and Mark 6:3. The word means both mechanic in general and carpenter in particular; Saint Justin vouches for the latter sense (Dialogue with Trypho 88), and tradition has accepted this interpretation, which is followed in the English Bible.


Marriage :
It is probably at Nazareth that Joseph betrothed and married her who was to become the Mother of God. When the marriage took place, whether before or after the Incarnation, is no easy matter to settle, and on this point the masters of exegesis have at all times been at variance. Most modern commentators, following the footsteps of Saint Thomas, understand that, at the epoch of the Annunciation, the Blessed Virgin was only affianced to Joseph; as Saint Thomas notices, this interpretation suits better all the evangelical data.

It will not be without interest to recall here, unreliable though they are, the lengthy stories concerning Saint Joseph’s marriage contained in the apocryphal writings. When forty years of age, Joseph married a woman called Melcha or Escha by some, Salome by others; they lived forty-nine years together and had six children, two daughters and four sons, the youngest of whom was James (the Less, “the Lord’s brother”). A year after his wife’s death, as the priests announced through Judea that they wished to find in the tribe of Juda a respectable man to espouse Mary, then twelve to fourteen years of age. Joseph, who was at the time ninety years old, went up to Jerusalem among the candidates; a miracle manifested the choice God had made of Joseph, and two years later the Annunciation took place. These dreams, as Saint Jerome styles them, from which many a Christian artist has drawn his inspiration (see, for instance, Raphael’s “Espousals of the Virgin”), are void of authority; they nevertheless acquired in the course of ages some popularity; in them some ecclesiastical writers sought the answer to the well-known difficulty arising from the mention in the Gospel of “the Lord’s brothers”; from them also popular credulity has, contrary to all probability, as well as to the tradition witnessed by old works of art, retained the belief that Saint Joseph was an old man at the time of marriage with the Mother of God.

The Incarnation :
This marriage, true and complete, was, in the intention of the spouses, to be virgin marriage. But soon was the faith of Joseph in his spouse to be sorely tried: she was with child. However painful the discovery must have been for him, unaware as he was of the mystery of the Incarnation, his delicate feelings forbade him to defame his affianced, and he resolved “to put her away privately; but while he thought on these things, behold the angel of the Lord appeared to him in his sleep, saying: Joseph, son of David, fear not to take unto thee Mary thy wife, for that which is conceived in her, is of the Holy Ghost. . . And Joseph, rising from his sleep, did as the angel of the Lord had commanded him, and took unto him his wife” (Matthew 1:19, 20, 24).


The Nativity and the flight to Egypt :
A few months later, the time came for Joseph and Mary to go to Bethlehem, to be enrolled, according to the decree issued by Caesar Augustus: a new source of anxiety for Joseph, for “her days were accomplished, that she should be delivered”, and “there was no room for them in the inn (Luke 2:1-7). What must have been the thoughts of the holy man at the birth of the Saviour, the coming of the shepherds and of the wise men, and at the events which occurred at the time of the Presentation of Jesus in the Temple, we can merely guess; Saint Luke tells only that he was “wondering at those things which were spoken concerning him” (2:33). New trials were soon to follow. The news that a king of the Jews was born could not but kindle in the wicked heart of the old and bloody tyrant, Herod, the fire of jealousy. Again “an angel of the Lord appeared in sleep to Joseph, saying: Arise, and take the child and his mother, and fly into Egypt: and be there until I shall tell thee” (Matthew 2:13).


Return to Nazareth :
The summons to go back to Palestine came only after a few years, and the Holy Family settled again at Nazareth. Saint Joseph’s was henceforth the simple and uneventful life of an humble Jew, supporting himself and his family by his work, and faithful to the religious practices commanded by the Law or observed by pious Israelites. The only noteworthy incident recorded by the Gospel is the loss of, and anxious quest for, Jesus, then twelve years old, when He had strayed during the yearly pilgrimage to the Holy City (Luke 2:42-51).


Death :
This is the last we hear of Saint Joseph in the sacred writings, and we may well suppose that Jesus’s foster-father died before the beginning of Savior’s public life. In several circumstances, indeed, the Gospels speak of the latter’s mother and brothers (Matthew 12:46; Mark 3:31; Luke 8:19; John 7:3), but never do they speak of His father in connection with the rest of the family; they tell us only that Our Lord, during His public life, was referred to as the son of Joseph (John 1:45; 6:42; Luke 4:22) the carpenter (Matthew 13:55). Would Jesus, moreover, when about to die on the Cross, have entrusted His mother to John’s care, had Saint Joseph been still alive?

According to the apocryphal “Story of Joseph the Carpenter”, the holy man reached his hundred and eleventh year when he died, on 20 July (A.D. 18 or 19). Saint Epiphanius gives him ninety years of age at the time of his demise; and if we are to believe the Venerable Bede, he was buried in the Valley of Josaphat. In truth we do not know when Saint Joseph died; it is most unlikely that he attained the ripe old age spoken of by the “Story of Joseph” and Saint Epiphanius. The probability is that he died and was buried at Nazareth.


Devotion to Saint Joseph :
Joseph was “a just man”. This praise bestowed by the Holy Ghost, and the privilege of having been chosen by God to be the foster-father of Jesus and the spouse of the Virgin Mother, are the foundations of the honour paid to Saint Joseph by the Church. So well-grounded are these foundations that it is not a little surprising that the cult of Saint Joseph was so slow in winning recognition. Foremost among the causes of this is the fact that “during the first centuries of the Church’s existence, it was only the martyrs who enjoyed veneration” (Kellner). Far from being ignored or passed over in silence during the early Christian ages, Saint Joseph’s prerogatives were occasionally descanted upon by the Fathers; even such eulogies as cannot be attributed to the writers among whose works they found admittance bear witness that the ideas and devotion therein expressed were familiar, not only to the theologians and preachers, and must have been readily welcomed by the people. The earliest traces of public recognition of the sanctity of Saint Joseph are to be found in the East. His feast, if we may trust the assertions of Papebroch, was kept by the Copts as early as the beginning of the fourth century. Nicephorus Callistus tells likewise — on what authority we do not know — that in the great basilica erected at Bethlehem by Saint Helena, there was a gorgeous oratory dedicated to the honour of our saint. Certain it is, at all events, that the feast of “Joseph the Carpenter” is entered, on 20 July, in one of the old Coptic Calendars in our possession, as also in a Synazarium of the eighth and nineth century published by Cardinal Mai. Greek menologies of a later date at least mention Saint Joseph on 25 or 26 December, and a twofold commemoration of him along with other saints was made on the two Sundays next before and after Christmas.

In the West the name of the foster-father of Our Lord (Nutritor Domini) appears in local martyrologies of the ninth and tenth centuries, and we find in 1129, for the first time, a church dedicated to his honour at Bologna. The devotion, then merely private, as it seems, gained a great impetus owing to the influence and zeal of such saintly persons as Saint Bernard, Saint Thomas Aquinas, Saint Gertrude (died 1310), and Saint Bridget of Sweden (died 1373). According to Benedict XIV, “the general opinion of the learned is that the Fathers of Carmel were the first to import from the East into the West the laudable practice of giving the fullest cultus to Saint Joseph”. His feast, introduced towards the end shortly afterwards, into the Dominican Calendar, gradually gained a foothold in various dioceses of Western Europe. Among the most zealous promoters of the devotion at that epoch, Saint Vincent Ferrer (d. 1419), Peter d’Ailly (d. 1420), Saint Bernadine of Siena (d. 1444), and Jehan Charlier Gerson (d. 1429) deserve an especial mention. Gerson, who had, in 1400, composed an Office of the Espousals of Joseph particularly at the Council of Constance (1414), in promoting the public recognition of the cult of Saint Joseph. Only under the pontificate of Sixtus IV (1471-84), were the efforts of these holy men rewarded by Roman Calendar (19 March). From that time the devotion acquired greater and greater popularity, the dignity of the feast keeping pace with this steady growth. At first only a festum simplex, it was soon elevated to a double rite by Innocent VIII (1484-92), declared by Gregory XV, in 1621, a festival of obligation, at the instance of the Emperors Ferdinand III and Leopold I and of King Charles II of Spain, and raised to the rank of a double of the second class by Clement XI (1700-21). Further, Benedict XIII, in 1726, inserted the name into the Litany of the Saints.

One festival in the year, however, was not deemed enough to satisfy the piety of the people. The feast of the Espousals of the Blessed Virgin and Saint Joseph, so strenuously advocated by Gerson, and permitted first by Paul III to the Franciscans, then to other religious orders and individual dioceses, was, in 1725, granted to all countries that solicited it, a proper Office, compiled by the Dominican Pierto Aurato, being assigned, and the day appointed being 23 January. Nor was this all, for the reformed Order of Carmelites, into which Saint Teresa had infused her great devotion to the foster-father of Jesus, chose him, in 1621, for their patron, and in 1689, were allowed to celebrate the feast of his Patronage on the third Sunday after Easter. This feast, soon adopted throughout the Spanish Kingdom, was later on extended to all states and dioceses which asked for the privilege. No devotion, perhaps, has grown so universal, none seems to have appealed so forcibly to the heart of the Christian people, and particularly of the labouring classes, during the nineteenth century, as that of Saint Joseph.

This wonderful and unprecedented increase of popularity called for a new lustre to be added to the cult of the saint. Accordingly, one of the first acts of the pontificate of Pius IX, himself singularly devoted to Saint Joseph, was to extend to the whole Church the feast of the Patronage (1847), and in December, 1870, according to the wishes of the bishops and of all the faithful, he solemnly declared the Holy Patriarch Joseph, patron of the Catholic Church, and enjoined that his feast (19 March) should henceforth be celebrated as a double of the first class (but without octave, on account of Lent). Following the footsteps of their predecessor, Leo XIII and Pius X have shown an equal desire to add their own jewel to the crown of Saint Joseph: the former, by permitting on certain days the reading of the votive Office of the saint; and the latter by approving, on 18 March, 1909, a litany in honour of him whose name he had received in baptism.

Source : Wikipedia

இன்றைய புனிதர்

(மார்ச் 19)

   ✠ புனிதர் சூசையப்பர் ✠
(St. Joseph)

அருள்நிறை கன்னி மரியாளின் கணவர் :
(Spouse of the Blessed Virgin Mary)

பிறப்பு : கி.மு. 39/38
நாசரேத்து

இறப்பு : கி.பி. 21/22
நாசரத்து (பாரம்பரியம்)

ஏற்கும் சமயம் :
அனைத்துலக கிறிஸ்தவ திருச்சபைகள்
(Universal Church)

பாதுகாவல் :
தந்தையர், நற்படிப்பு, தொழிலாளர்கள், நல் மரணம்,
அனைத்துலக கிறிஸ்தவ திருச்சபைகள்

புனிதர் சூசையப்பர் (Saint Joseph), இயேசு கிறிஸ்துவின் வளர்ப்பு தந்தை ஆவார். புனித அருள்நிறை கன்னி மரியாளின் கணவரான இவர், பாரம்பரிய கிறிஸ்தவ பிரிவுகளில் மிகப் பெரிய புனிதராக வணங்கப்படுகிறார்; பெருந்தந்தையர்களில் (Patriarch) ஒருவராகவும் மதிக்கப்படுகிறார்.

புனிதரின் வாழ்வு :
சூசையப்பர், தாவீது அரசரின் வழிமரபில் தோன்றியவர். இவரது தந்தையின் பெயர் ஏலி என்கிற யாக்கோபு ஆகும். நாசரேத்தில் வாழ்ந்து வந்த சூசையப்பர், தச்சுத்தொழில் செய்து வந்தார். தாவீது குலத்து கன்னிப் பெண்ணான மரியாளுடன் இவருக்கு திருமண ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டது. அவ்வேளையில், மரியாள், தூய ஆவியின் வல்லமையால் இறைமகனைக் கருத்தாங்கும் பேறு பெற்றார். மரியாள் திடீரென கருவுற்றதால் சூசையப்பர் குழப்பம் அடைந்தார். நேர்மையாளரான இவர் மரியாளை இகழ்ச்சிக்கு உள்ளாக்காமல் மறைவாக விலக்கிவிட நினைத்தார். மரியாள் கடவுளின் திருவுளத்தால் இறைமகனை கருத்தாங்கி இருப்பதை வானதூதர் வழியாக அறிந்த இவர் மரியாளை ஏற்றுக்கொண்டார்.
இயேசு, பெத்லகேம் மாட்டுத் தொழுவத்தில் பிறந்த வேளையிலும், அவரைக் ஆலயத்தில் ஒப்புக்கொடுக்க எருசலேம் சென்ற நேரத்திலும், ஏரோது அரசன் அவரைக் கொல்லத் தேடியபோதும், மரியாளையும், குழந்தை இயேசுவையும் மிகுந்த அன்புடனும் அக்கறையுடனும் சூசையப்பர் பாதுகாத்தார்.

பன்னிரண்டு வயதில் இயேசு எருசலேம் ஆலயத்தில் தங்கிவிட்டபோது, சூசையப்பர் மிகுந்த கவலையுடன் தேடியலைந்து அவரைக் கண்டுபிடித்தார். தச்சுத் தொழிலில் வந்த வருமானம் மூலம் குடும்பத்தைக் காப்பாற்றினார். மரியாளும் நெசவுத் தொழில் மூலம் இவருக்கு உதவினார்.

சூசையப்பர் இயேசுவுக்கும் தச்சுத் தொழிலைக் கற்றுக்கொடுத்தார். மரியாளுக்கு நல்ல கணவராகவும், இயேசுவுக்கு நல்ல தந்தையாகவும் சூசையப்பர் விளங்கினார். சிறந்த வாய்மையும் பொறுமையும் கொண்ட சூசையப்பர், திருக்குடும்பத்தை சிறப்பாகத் தலைமை தாங்கி வழிநடத்தினார். இயேசு தனது இறையரசுப் பணியைத் தொடங்குவதற்கு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, இயேசுவும் மரியாளும் அருகில் இருக்க சூசையப்பர் பாக்கியமான மரணம் அடைந்தார்.

நற்செய்திகளில் :
மத்தேயு நற்செய்தி :
இயேசு கிறிஸ்துவின் பிறப்பையொட்டிய நிகழ்ச்சிகள்: அவருடைய தாய் மரியாளுக்கும் சூசையப்பருக்கும் திருமண ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டிருந்தது. அவர்கள் கூடி வாழும்முன் மரியாள் கருவுற்றிருந்தது தெரியவந்தது. அவர் தூய ஆவியால் கருவுற்றிருந்தார். அவர் கணவர் சூசையப்பர் நேர்மையாளர். அவர் மரியாளை இகழ்ச்சிக்கு உள்ளாக்க விரும்பாமல் மறைவாக விலக்கிவிடத் திட்டமிட்டார். அவர் இவ்வாறு சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஆண்டவரின் தூதர் அவருக்குக் கனவில் தோன்றி, "சூசையப்பரே, தாவீதின் மகனே, உம்மனைவி மரியாளை ஏற்றுக்கொள்ள அஞ்ச வேண்டாம். ஏனெனில் அவர் கருவுற்றிருப்பது தூய ஆவியால்தான். அவர் ஒரு மகனைப் பெற்றெடுப்பார். அவருக்கு இயேசு எனப் பெயரிடுவீர். ஏனெனில், அவர் தம் மக்களை அவர்களுடைய பாவங்களிலிருந்து மீட்பார்" என்றார். சூசையப்பர் தூக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்து ஆண்டவரின் தூதர் தமக்குப் பணித்தவாறே தம் மனைவியை ஏற்றுக்கொண்டார். மரியாள் தம் மகனைப் பெற்றெடுக்கும் வரை சூசையப்பர் அவரோடு கூடி வாழவில்லை. சூசையப்பர் அம்மகனுக்கு இயேசு என்று பெயரிட்டார்.
~ மத்தேயு 1:18-21,24-25

ஞானிகள் திரும்பிச் சென்றபின் ஆண்டவருடைய தூதர் சூசையப்பருக்குக் கனவில் தோன்றி, "நீர் எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக் கொண்டு எகிப்துக்குத் தப்பி ஓடிச்செல்லும். நான் உமக்குச் சொல்லும்வரை அங்கேயே இரும். ஏனெனில், குழந்தையை ஏரோது கொல்வதற்காகத் தேடப்போகிறான்" என்றார். சூசையப்பர் எழுந்து, குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு, இரவிலேயே எகிப்துக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார். ஏரோது காலமானதும், ஆண்டவருடைய தூதர் எகிப்தில் சூசையப்பருக்குக் கனவில் தோன்றி, "நீர் எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு இஸ்ரயேல் நாட்டுக்குச் செல்லும். ஏனெனில் குழந்தையின் உயிரைப் பறிக்கத் தேடியவர்கள் இறந்து போனார்கள்" என்றார். எனவே, சூசையப்பர் எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு இஸ்ரயேல் நாட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தார்.
~ மத்தேயு 2 : 13 - 14, 19 - 21

இயேசு தமது சொந்த ஊருக்கு வந்து அங்குள்ள தொழுகைக் கூடத்தில் அவர்களுக்குக் கற்பித்தார். அதைக் கேட்டவர்கள் வியப்பில் ஆழ்ந்தார்கள். அவர்கள், "எங்கிருந்து இந்த ஞானம் இவருக்கு வந்தது? எப்படி இந்த வல்ல செயல்களைச் செய்கிறார்? இவர் தச்சருடைய மகன் அல்லவா? இவருடைய தாய் மரியாள் என்பவர்தானே? யாக்கோபு, சூசையப்பர், சீமோன், யூதா ஆகியோர் இவருடைய சகோதரர் அல்லவா? இவர் சகோதரிகள் எல்லாரும் நம்மோடு இருக்கிறார்கள் அல்லவா? பின் இவருக்கு இவையெல்லாம் எங்கிருந்து வந்தன?" என்றார்கள்.
~ மத்தேயு 13:54-56

லூக்கா நற்செய்தி :
தாவீதின் வழிமரபினரான சூசையப்பரும், தமக்கு மண ஒப்பந்தமான மரியாளோடு, பெயரைப் பதிவு செய்ய, கலிலேயாவிலுள்ள நாசரேத்து ஊரிலிருந்து யூதேயாவிலுள்ள பெத்லகேம் என்ற தாவீதின் ஊருக்குச் சென்றார். மரியாள் கருவுற்றிருந்தார். அவர்கள் அங்கு இருந்தபொழுது மரியாளுக்குப் பேறுகாலம் வந்தது. அவர் தம் தலைமகனைப் பெற்றெடுத்தார். விடுதியில் அவர்களுக்கு இடம் கிடைக்கவில்லை. எனவே பிள்ளையைத் துணிகளில் பொதிந்து தீவனத் தொட்டியில் கிடத்தினார்.
~ லூக்கா 2:4-7

குழந்தைக்கு விருத்தசேதனம் செய்ய வேண்டிய எட்டாம் நாள் வந்தது. தாயின் வயிற்றில் உருவாகுமுன்பே வானதூதர் சொல்லியிருந்தவாறு அதற்கு இயேசு என்று பெயரிட்டார்கள். மோசேயின் சட்டப்படி தூய்மைச் சடங்கை நிறைவேற்றவேண்டிய நாள் வந்தபோது, குழந்தையை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணிக்க அவர்கள் எருசலேமுக்குக் கொண்டு சென்றார்கள்.
~ லூக்கா 2 : 21 - 22

ஆண்டுதோறும் இயேசுவின் பெற்றோர் பாஸ்கா விழாவைக் கொண்டாட எருசலேமுக்குப் போவார்கள்; இயேசுவுக்குப் பன்னிரண்டு வயது ஆனபோது, வழக்கப்படி விழாவைக் கொண்டாட எருசலேம் சென்றனர். விழா நாள்கள் முடிந்து அவர்கள் திரும்பியபோது, சிறுவன் இயேசு எருசலேமில் தங்கிவிட்டார். இது அவருடைய பெற்றோருக்குத் தெரியாது; பயணிகள் கூட்டத்தில் அவர் இருப்பார் என்று எண்ணினர். பயணம் முடிந்தபின்பு உறவினரிடையேயும் அறிமுகமானவர்களிடையேயும் அவரைத் தேடினர்; அவரைக் காணாததால் அவரைத் தேடிக்கொண்டு எருசலேமுக்குத் திரும்பிச் சென்றார்கள். மூன்று நாள்களுக்குப்பின் அவரைக் ஆலயத்தில் கண்டார்கள்.
~ லூக்கா 2:41-46

வணக்கம் :
கிறிஸ்தவ புனிதர்களில், புனித கன்னி மரியாளுக்கு அடுத்ததாக புனிதர் சூசையப்பர் வணங்கப்படுகிறார். கிறிஸ்தவ வரலாற்றின் தொடக்க காலம் முதலே இவர் புனிதராக போற்றப்படுகிறார். இவர் கிறிஸ்தவர்களால் சிறப்பாக கத்தோலிக்கர் மற்றும் கிழக்கு மரபுவழித் திருச்சபையினரால் மிகவும் மதிக்கப்படுகிறார்.

புனிதர் சூசையப்பர் அகில உலகத் திருச்சபை, கற்பு, கல்வி, திருமணம், குடும்பங்கள், நல்ல மரணம் ஆகியவற்றுக்கும், தொழிலாளர்களுக்கும் பாதுகாவலராக விளங்குகிறார்.

நினைவுத் திருவிழாக்கள் :
கத்தோலிக்கத் திருச்சபையில் இவருக்கு இரண்டு விழாக்கள் சிறப்பிக்கப்படுகின்றன.
அவை :
1. புனிதர் சூசையப்பர், கன்னி மரியாளின் கணவர்
(மார்ச் 19).
2. புனிதர் சூசையப்பர் தொழிலாளர்களின் பாதுகாவலர்
(மே 1)

திருக்காட்சி பெருவிழாவைத் தொடர்ந்து வரும் ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்று கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபையினர் புனிதர் சூசையப்பரின் விழாவை சிறப்பிக்கின்றனர்.

ஆதாரம்: விக்கிபீடியா

Sainte du jour

(19 mars)

✠ Saint-Joseph✠
Époux de la Bienheureuse Vierge Marie et père adoptif de Notre-Seigneur Jésus-Christ

Autres noms :

• Joseph de Nazareth • Joseph l'artisan • Joseph le fiancé

Mémorial :
• 19 mars
• 1er mai (Joseph l'Ouvrier)
• 3e mercredi après Pâques (patronage de Saint Joseph de l'Église Universelle)

Décédé : 1er siècle, avant la Passion

Mécénat :

• Contre le doute • Contre l'hésitation • Comptables • Avocats • Avocats • Economes • Ébénistes • Charpentiers • Cimetiers • Enfants • Ingénieurs civils • Confiseurs • Artisans • Mourants • Éducateurs • Émigrants • Exilés • Femmes enceintes • Familles • Pères • Fabricants de meubles •  Fossoyeurs • Bonne mort • Sainte mort • Chercheurs de maison • Immigrants • Âmes de l'intérieur • Menuisiers • Ouvriers • Avocats • Personnes mariées • Orphelins • Personnes dans le doute • Ceux qui combattent le communisme • Pionniers • Femmes enceintes • Justice sociale • Avocats • Enseignants • Voyageurs  • Enfants à naître • Charrons • Ouvriers • Travailleurs • Église catholique • Oblats de Saint-Joseph • Pour la protection de l'Église • Église universelle • Vatican II • Amériques • Autriche • Belgique • Bohême • Canada • Chine • Peuple croate • Corée • Mexique •  Nouvelle-France • Nouveau Monde • Pérou • Philippines • Cité du Vatican • Viet Nam • Forces armées canadiennes • États pontificaux • 46 diocèses • 26 villes • États et régions

Symboles :
• Bible • Branche • Équerre de charpentier • Outils de charpentier • Calice • Croix • Outils à main • Enfant Jésus • Échelle • Agneau • Lys • Ostensoir • Vieil homme tenant un lys et un outil de menuisier tel qu'une équerre • Vieil homme tenant l'Enfant Jésus •  Avion • Tige

Sources :
Les principales sources d'information sur la vie de saint Joseph sont les premiers chapitres de nos premier et troisième évangiles ;  ce sont pratiquement aussi les seules sources fiables, car, si, sur la vie du saint patriarche, comme sur bien d'autres points liés à l'histoire du Sauveur qui n'ont pas été touchés par les écrits canoniques, la littérature apocryphe est pleine de détails, la non-admission  de ces ouvrages dans le Canon des Livres sacrés jette une forte suspicion sur leur contenu ;  et, même en admettant que certains des faits enregistrés par eux puissent être fondés sur des traditions dignes de confiance, il est dans la plupart des cas presque impossible de discerner et de séparer ces particules d'histoire vraie des fantaisies auxquelles elles sont associées.  Parmi ces productions apocryphes traitant plus ou moins abondamment de certains épisodes de la vie de saint Joseph, on peut noter le soi-disant « Evangile de Jacques », le « Pseudo-Matthieu », « l'Evangile de la Nativité de la Vierge Marie », le «  Histoire de Joseph le charpentier », et la « Vie de la Vierge et la mort de Joseph ».

Généalogie :
Saint Matthieu (1:16) appelle Saint Joseph le fils de Jacob;  selon Saint Luc (3:23), Héli était son père.  Ce n'est pas ici le lieu de réciter les tentatives multiples et les plus diverses pour résoudre les questions épineuses soulevées par les divergences entre les deux généalogies ;  il n'est pas non plus nécessaire d'indiquer l'explication qui répond le mieux à toutes les exigences du problème (voir GÉNÉALOGIE DU CHRIST) ;  qu'il suffise de rappeler au lecteur que, contrairement à ce qui était autrefois préconisé, la plupart des écrivains modernes admettent volontiers que dans les deux documents nous possédons la généalogie de Joseph, et qu'il est tout à fait possible de concilier leurs données.


Résidence :
En tout cas, Bethléem, la ville de David et de ses descendants, semble avoir été le lieu de naissance de Joseph.  Cependant, quand s'ouvre l'histoire de l'Evangile, c'est-à-dire quelques mois avant l'Annonciation, Joseph est établi à Nazareth.  Pourquoi et quand il a quitté sa patrie pour se rendre en Galilée n'est pas établi;  certains supposent - et la supposition n'est nullement improbable - que les circonstances alors modestes de la famille et la nécessité de gagner sa vie peuvent avoir provoqué le changement.  Saint Joseph, en effet, était un tekton, comme nous l'apprenons de Matthieu 13:55 et Marc 6:3.  Le mot signifie à la fois mécanicien en général et charpentier en particulier;  Saint Justin se porte garant de ce dernier sens (Dialogue avec Tryphon 88), et la tradition a accepté cette interprétation, qui est suivie dans la Bible anglaise.


Mariage :
C'est probablement à Nazareth que Joseph a fiancé et épousé celle qui devait devenir la Mère de Dieu.  Quand le mariage a-t-il eu lieu, avant ou après l'Incarnation, ce n'est pas une question facile à régler, et sur ce point les maîtres de l'exégèse ont été de tout temps en désaccord.  La plupart des commentateurs modernes, à la suite de saint Thomas, comprennent qu'à l'époque de l'Annonciation, la Sainte Vierge n'était fiancée qu'à Joseph ;  comme le remarque saint Thomas, cette interprétation convient mieux à toutes les données évangéliques.

Il ne sera pas sans intérêt de rappeler ici, pour peu fiables qu'ils soient, les longs récits concernant le mariage de saint Joseph contenus dans les écrits apocryphes.  A quarante ans, Joseph épousa une femme appelée Melcha ou Escha par les uns, Salomé par les autres ;  ils vécurent quarante-neuf ans ensemble et eurent six enfants, deux filles et quatre fils, dont le plus jeune était Jacques (le Mineur, « le frère du Seigneur »).  Un an après la mort de sa femme, alors que les prêtres annoncèrent par la Judée qu'ils désiraient trouver dans la tribu de Juda un homme respectable pour épouser Marie, alors âgée de douze à quatorze ans.  Joseph, alors âgé de quatre-vingt-dix ans, monta à Jérusalem parmi les candidats ;  un miracle manifesta le choix que Dieu avait fait de Joseph, et deux ans plus tard eut lieu l'Annonciation.  Ces rêves, comme saint Jérôme les appelle, dont beaucoup d'un artiste chrétien a puisé son inspiration (voir, par exemple, Raphaël "Les épousailles de la Vierge"), sont vides d'autorité;  ils ont néanmoins acquis au cours des âges une certaine popularité ;  certains écrivains ecclésiastiques y cherchaient la réponse à la difficulté bien connue née de la menti