Saint of the Day 01/September

Saint of the Day

(September 01)

✠  St. Giles ✠

(Abbot, Hermit)

Born : c. 650
Athens, Achaea, Eastern Roman Empire

Died : c. 710
Septimania, Kingdom of the Visigoths (Languedoc, Southern France)

Venerated in : Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Anglican Communion

Canonized : Pre-Congregation

Major shrine : Abbey of Saint-Gilles (Saint-Gilles, France)
St. Giles' Cathedral (Edinburgh, Scotland)

Feast: 1 September

Attributes : arrow; crosier; hermitage; hind

Patronage : beggars; blacksmiths; breast cancer; breast feeding; cancer patients; disabled people; Edinburgh (Scotland); epilepsy; noctiphobics; forests; hermits; horses; lepers; mental illness; outcasts; poor people; rams; spur makers; sterility.

The legend of Giles connects him to Caesarius of Arles, who died in 543. In 514, Caesarius sent a messenger, Messianus, to Pope Symmachus in the company of an abbot named Aegidius. It is possible that this abbot is the historical figure at the basis of the legend of Saint Giles.

There are two forged Papal bulls purporting to have been issued by Pope John VIII in 878. Sometimes taken as authentic, they record that the Visigothic king Wamba founded a monastery for Giles and that Pope Benedict II granted a charter to this foundation in 684–685. In actuality, the monastery was not dedicated to Saint Giles before about 910. The tomb of Giles dates to the correct historical period, but the inscription is from the 10th century.

Giles is the subject of an elaborate and largely unhistorical anonymous Latin legend first attested in the 10th century.

Giles first lived in retreats near the mouth of the Rhône and by the River Gard in Septimania in the Visigothic Kingdom. The story that he was a Greek, the son of King Theodore and Queen Pelagia of Athens, is probably an embellishment of his early hagiographers; it was given wide currency in the Legenda Aurea. The two main incidents in his legend were often depicted in art.

The Legenda Aurea links him with Arles, but finally he withdrew deep into the forest near Nîmes, where in the greatest solitude he spent many years, his sole companion being his beloved deer, or red deer, who in some stories sustained him on her milk. Giles ate a Christian vegetarian diet. This retreat was finally discovered by the king's hunters, who had pursued the hind to its place of refuge. An arrow shot at the deer wounded the saint instead, who afterwards became a patron of the physically disabled. The king, by legend, was Wamba, an anachronistic Visigoth, but must have been a Frank in the original story due to the historical setting. He held the hermit in high esteem for his humility in rejecting all honors save having some disciples. Wamba built him a monastery in his valley, Saint-Gilles-du-Gard, which Giles placed under the Benedictine rule. He died there in the early part of the 8th century, with the highest repute for sanctity and miracles.

A 10th-century Vita sancti Aegidii recounts that, as Giles was celebrating Mass to pardon the Emperor Charlemagne's sins, an angel deposited upon the altar a letter outlining a sin so terrible Charlemagne had never dared confess it. Several Latin and French texts, including the Legenda Aurea refer to this hidden "sin of Charlemagne". This legend, however, contradicts the well established later dates for the life of Charlemagne (approximately 742 – 28 January 814).

A later text, the Liber miraculorum sancti Aegidii ("The Book of Miracles of Saint Giles") served to reinforce the flow of pilgrims to the abbey.

The town of St-Gilles-du-Gard sprang up around the abbey allegedly founded by him in the 7th century. That abbey (which was re-dedicated to him in the 10th century) remained the center of his cult, which was particularly strong in Languedoc, even after a rival body of Saint Giles appeared at Toulouse.

His cult spread rapidly far and wide throughout Europe in the Middle Ages, as is witnessed by the churches and monasteries dedicated to him in France, Spain, Germany, Poland, Hungary, Slovakia, and Great Britain; by the numerous manuscripts in prose and verse commemorating his virtues and miracles; and especially by the vast concourse of pilgrims who from all Europe flocked to his shrine.

In 1562, the relics of the saint were secretly transferred to Toulouse to protect them from the Huguenots and the level of pilgrimages declined. The restoration of most of the relics to the abbey of Saint-Gilles-du-Gard in 1862, and the publicized rediscovery of his former tomb there in 1865, helped the pilgrimages recommence.

Saint Giles is the patron saint of people with disabilities and is also invoked as a saint for childhood fears, convulsions, depression, particularly in Normandy, for example in Eure Iville, Saint-Germain-Village or Bernay or in Calvados, Gilles Touques. In medieval art, he is depicted with his symbol, the hind. His emblem is also an arrow. Giles is one of the Fourteen Holy Helpers, and the only non-martyr, initially invoked as protection against the Black Death. His feast day is 1 September.

Besides Saint-Gilles-du-Gard, nineteen other cities bear his name. Cities that possess relics of St. Giles include Saint-Gilles, Toulouse and many other French cities, including Antwerp, Brugge and Tournai in Belgium, Cologne and Bamberg in Germany (known as Egidien), Rome and Bologna in Italy, Prague in the Czech Republic, and Esztergom in Hungary. Giles is also the patron saint of Edinburgh, the capital of Scotland, where St. Giles' High Kirk is a prominent landmark. He is also the patron saint of Graz, Nuremberg, Osnabrück, Sankt Gilgen, Brunswick, Wollaberg, Saint-Gilles (Brussels Capital Region) and Sint-Gillis-Waas. In 1630, the church of Sant'Egidio in Trastevere in Rome was dedicated to him, and which since 1968 has housed the lay Community of Sant'Egidio.

The centuries-long presence of Crusaders, many of them of French origin, left the name of Saint Giles in some locations in the Middle East. Raymond of St Gilles lent his name to St. Gilles Castle (Qala'at Sanjil) in Tripoli, Lebanon.

Giles of Provence is remembered in the Church of England with a commemoration on 1 September.

(This article is issued from Wikipedia)

இன்றைய புனிதர்

(செப்டம்பர் 01)

✠  புனிதர் கைல்ஸ் ✠
(St. Giles)

 மடாதிபதி :(Abbot)

பிறப்பு : கி.பி. 650
ஏதென்ஸ், அச்செயா, கிழக்கு ரோமப் பேரரசு
(Athens, Achaea, Eastern Roman Empire)

இறப்பு : செப்டம்பர் 1, 710
செப்டிமேனியா, விஸிகோத் அரசு, (தென் பிரான்ஸ்)
(Septimania, Kingdom of the Visigoths (Languedoc, Southern France))

ஏற்கும் சமயம் :
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலங்கள் :
புனிதர் கைல்ஸ் துறவு மடம், ஃபிரான்ஸ்
புனிதர் கைல்ஸ் தேவாலயம், எடின்பர்க், ஸ்காட்லாந்து
(Abbey of Saint-Gilles (Saint-Gilles, France)
St. Giles' Cathedral (Edinburgh, Scotland)

பாதுகாவல் :
பிச்சைக்காரர்கள்; கொல்லர்கள்; மார்பக புற்றுநோய்; தாய்ப்பால் ஊட்டுதல்; புற்றுநோயாளிகள்; ஊனமுற்றோர்; எடின்பர்க் (ஸ்காட்லாந்து); வலிப்பு; காடுகள்; துறவிகள்; குதிரைகள்; தொழு நோயாளிகள்; மன நோய்; தீயவர்கள்; ஏழை மக்கள்; ஆட்டுக்கடா; தூண்டுகோல் தயாரிப்போர்; மலட்டுத்தன்மை.

நினைவுத் திருநாள் : செப்டம்பர் 1

புனிதர் கைல்ஸ், ஏதேன்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு கிரேக்க துறவியும் கிறிஸ்தவ புனிதரும் ஆவார். இவரது சரிதம், "புரோவென்ஸ்"(Provence) மற்றும் "செப்டிமீனியா"(Septimania) பிராந்தியங்களை மையமாக கொண்டதாகும். "தூய கைல்ஸ்-டு-கர்ட்" (Saint-Gilles-du-Gard) எனுமிடத்தில் இவர் நிறுவிய துறவு மடம், இவரது சமாதியாகவும் பிரபல திருயாத்திரை ஸ்தலமாகவும் விளங்குகின்றது. இவர், பதினான்கு தூய (Fourteen Holy Helpers) உதவியாளர்களில் ஒருவராவார்.

கைல்ஸ் ஆரம்பத்தில் இன்றைய தென் ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "செப்டிமானியாவில்"(Septimania) "கர்ட்"நதி (River Gard) மற்றும் "ரோன்"(Rhône) நதிகளின் முகத்துவாரத்தில் வசித்தார். இவர், "ஏதென்ஸ்"(Athens) நாட்டின் அரசனான "தியோடோர்"(King Theodore) மற்றும் அரசி "பெலஜியா"(Queen Pelagia) ஆகியோரின் மகன் என்ற கூற்று முற்றிலும் ஜோடிக்கப்பட்ட கற்பனையே என்று ஆரம்பகால சரித்திர ஆசிரியர்கள் கூறுகின்றனர். இறுதியில், "நிமேஸ்"(Nîmes) பிராந்தியத்தினருகேயுள்ள அடர்ந்த காடுகளின் உட்பகுதிகளுக்கு பின்வாங்கிச் சென்ற இவர், பல ஆண்டு காலம் அங்கேயே தீவிர தனிமையில் வாழ்ந்தார். அவருக்கு துணையாக ஒரு மான் மட்டுமே எப்போதும் உடன் இருந்தது என்பர். பலவேளைகளில், தமது பால் தந்து இவரது பசியாற்றியதாகவும் கூறப்படுகிறது.

கைல்ஸ், புலால் உணவு உண்பதை முற்றிலும் தவிர்த்திருந்தார். இந்த பின்வாங்கல், அரசனின் வேட்டைக்காரர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவர் தஞ்சம் அடைந்த இடத்திலேயே அடைக்கலம் புகுந்தார். ஒருமுறை, இவரது மானை நோக்கி வீசப்பட்ட அம்பு ஒன்று, இவரை தைத்தது. இவர் காயமடைந்தார். இதனால், பின்னாளில் இவர் ஊனமுற்றோரின் பாதுகாவலர் ஆனார்.

வரலாற்று அமைப்பின் காரணமாக, "விசிகோத்"(Visigoth) அரசனான "வம்பா"(Wamba) ஒரு கபடமற்றவனாக சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறார். அரசன் "வம்பா�, துறவி கைல்சை அவரது பணிவின் காரணமாக, மிகவும் மரியாதையாக நடத்தினார். அரசன் வம்பா, இவருக்காக பள்ளத்தாக்கில் "புனிதர் கைல்ஸ் துறவு மடம்"(Saint-Gilles-du-Gard) எனும் துறவு மடத்தை கட்டி கொடுத்தார். கைல்ஸ், துறவு மடத்தில் "பெனடிக்டைன்"(Benedictine rule) ஒழுங்கு விதிகளை அமல்படுத்தினார்.

கைல்ஸ், தமது துறவு மடத்திலேயே, புனிதத்தன்மை மற்றும் அற்புதங்களின் மிக உயர்ந்த புகழுடன் 8ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் மரித்தார்.

இங்கிலாந்தில், பல பண்டைய தேவாலயங்கள் மற்றும் மருத்துவமனைகள் கைல்ஸுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளன. "புருஸ்ஸல்ஸ்"(Brussels) நகரின் ஒரு பகுதிக்கு அவரது பெயரிடப்பட்டுள்ளது. ஜெர்மனியில், 14 பரிசுத்த உதவியாளர்கள் என அழைக்கப்படுபவர்களுள் ஒருவராக கைல்ஸ் உட்படுத்தப்பட்டுள்ளார். நோயிலிருந்து மீள்வதற்காகவும், மரண வேளையில் வல்லமைக்காகவும் இந்த பரிசுத்த உதவியாளர்களை நோக்கி செபிக்கப்படுகிறார்கள். குறிப்பாக ஜேர்மனி, ஹங்கேரி மற்றும் சுவீடன் ஆகிய நாடுகளில் "பரிசுத்த உதவியாளர்களுக்கான" பக்தி தீவிரமாக உள்ளது. அத்தகைய பக்தியால் அவரது புகழ் பரவியது. கைல்ஸ் விரைவிலேயே ஏழைகள் மற்றும் ஊனமுற்றோரின் பாதுகாவலரானார்.
 
(இந்தக் கட்டுரை விக்கிபீடியாவில் இருந்து வெளியிடப்பட்டது)

Sainte du jour

(01 septembre)

✠  Saint-Gilles ✠

(abbé, ermite)

Né : env.  650
Athènes, Achaïe, Empire romain d'Orient

Décédé : c.  710
Septimanie, Royaume des Wisigoths (Languedoc, Sud de la France)

Vénéré dans : Église catholique romaine
Église orthodoxe orientale
Communion anglicane

Canonisé : Pré-Congrégation

Sanctuaire majeur : Abbaye de Saint-Gilles (Saint-Gilles, France)
Cathédrale Saint-Gilles (Édimbourg, Écosse)

Fête : 1er septembre

Attributs : flèche ;  crosse;  ermitage;  de derrière

Patronage : mendiants ;  forgerons;  cancer du sein;  allaitement maternel;  des patients atteints du cancer;  personnes handicapées;  Édimbourg, Écosse);  épilepsie;  noctiphobes;  les forêts;  ermites;  les chevaux;  lépreux;  maladie mentale;  parias;  les pauvres;  béliers;  fabricants d'éperons ;  stérilité.

La légende de Giles le relie à Césaire d'Arles, décédé en 543. En 514, Césaire envoya un messager, Messianus, au pape Symmaque en compagnie d'un abbé nommé Aegidius.  Il est possible que cet abbé soit le personnage historique à la base de la légende de saint Gilles.

Il existe deux fausses bulles papales censées avoir été émises par le pape Jean VIII en 878. Parfois considérées comme authentiques, elles rapportent que le roi wisigoth Wamba a fondé un monastère pour Giles et que le pape Benoît II a accordé une charte à cette fondation en 684-685.  .  En réalité, le monastère n'a pas été dédié à Saint Giles avant environ 910. Le tombeau de Giles date de la période historique correcte, mais l'inscription date du 10ème siècle.

Giles fait l'objet d'une légende latine anonyme élaborée et en grande partie non historique attestée pour la première fois au 10ème siècle.

Giles a d'abord vécu dans des retraites près de l'embouchure du Rhône et au bord du Gard en Septimanie dans le royaume wisigoth.  L'histoire selon laquelle il était grec, fils du roi Théodore et de la reine Pélagie d'Athènes, est probablement un embellissement de ses premiers hagiographes ;  il a été largement répandu dans la Legenda Aurea.  Les deux principaux incidents de sa légende ont souvent été représentés dans l'art.

La Legenda Aurea le relie à Arles, mais finalement il se retira profondément dans la forêt près de Nîmes, où dans la plus grande solitude il passa de nombreuses années, son seul compagnon étant son cerf bien-aimé, ou cerf rouge, qui dans certaines histoires le nourrissait de son lait  .  Giles a suivi un régime végétarien chrétien.  Cette retraite fut finalement découverte par les chasseurs du roi, qui avaient poursuivi la biche jusqu'à son refuge.  Une flèche tirée sur le cerf a blessé le saint à la place, qui est ensuite devenu le patron des handicapés physiques.  Le roi, selon la légende, était Wamba, un Wisigoth anachronique, mais devait être un Franc dans l'histoire originale en raison du cadre historique.  Il tenait l'ermite en haute estime pour son humilité à rejeter tous les honneurs sauf avoir quelques disciples.  Wamba lui a construit un monastère dans sa vallée, Saint-Gilles-du-Gard, que Giles a placé sous la règle bénédictine.  Il y mourut au début du VIIIe siècle, avec la plus haute réputation de sainteté et de miracles.

Une Vita sancti Aegidii du Xe siècle raconte que, alors que Gilles célébrait la messe pour pardonner les péchés de l'empereur Charlemagne, un ange déposa sur l'autel une lettre décrivant un péché si terrible que Charlemagne n'avait jamais osé l'avouer.  Plusieurs textes latins et français, dont la Legenda Aurea fait référence à ce "péché de Charlemagne" caché.  Cette légende contredit cependant les dates ultérieures bien établies de la vie de Charlemagne (environ 742 - 28 janvier 814).

Un texte ultérieur, le Liber miraculorum sancti Aegidii ("Le Livre des Miracles de Saint-Gilles") a servi à renforcer le flux de pèlerins vers l'abbaye.

La ville de St-Gilles-du-Gard s'est développée autour de l'abbaye qu'il aurait fondée au VIIe siècle.  Cette abbaye (qui lui fut re-dédiée au Xe siècle) resta le centre de son culte, particulièrement fort en Languedoc, même après l'apparition à Toulouse d'un corps rival de saint Gilles.
Son culte s'est rapidement répandu dans toute l'Europe au Moyen Âge, comme en témoignent les églises et les monastères qui lui sont dédiés en France, Espagne, Allemagne, Pologne, Hongrie, Slovaquie et Grande-Bretagne ;  par les nombreux manuscrits en prose et en vers commémorant ses vertus et ses miracles ;  et surtout par le vaste concours de pèlerins qui de toute l'Europe affluaient vers son sanctuaire.

En 1562, les reliques du saint sont secrètement transférées à Toulouse pour les protéger des huguenots et le niveau des pèlerinages baisse.  La restauration de la plupart des reliques à l'abbaye de Saint-Gilles-du-Gard en 1862, et la redécouverte médiatisée de son ancien tombeau en 1865, ont permis la reprise des pèlerinages.

Saint Gilles est le saint patron des personnes handicapées et est également invoqué comme saint pour les peurs, les convulsions, la dépression de l'enfance, notamment en Normandie, par exemple dans l'Eure Iville, Saint-Germain-Village ou Bernay ou dans le Calvados, Gilles Touques.  Dans l'art médiéval, il est représenté avec son symbole, la biche.  Son emblème est aussi une flèche.  Giles est l'un des quatorze saints auxiliaires, et le seul non-martyr, initialement invoqué comme protection contre la peste noire.  Son jour de fête est le 1er septembre.

Outre Saint-Gilles-du-Gard, dix-neuf autres villes portent son nom.  Les villes qui possèdent des reliques de Saint-Gilles incluent Saint-Gilles, Toulouse et de nombreuses autres villes françaises, dont Anvers, Brugge et Tournai en Belgique, Cologne et Bamberg en Allemagne (connue sous le nom d'Egidien), Rome et Bologne en Italie, Prague en République tchèque  République, et Esztergom en Hongrie.  Giles est également le saint patron d'Édimbourg, la capitale de l'Écosse, où St. Giles' High Kirk est un point de repère important.  Il est également le saint patron de Graz, Nuremberg, Osnabrück, Sankt Gilgen, Brunswick, Wollaberg, Saint-Gilles (Région de Bruxelles-Capitale) et Saint-Gilles-Waas.  En 1630, l'église de Sant'Egidio in Trastevere à Rome lui a été dédiée, et qui depuis 1968 abrite la communauté laïque de Sant'Egidio.

La présence séculaire de croisés, dont beaucoup d'origine française, a laissé le nom de Saint Giles dans certains endroits du Moyen-Orient.  Raymond de Saint-Gilles a prêté son nom au château de Saint-Gilles (Qala'at Sanjil) à Tripoli, au Liban.

Gilles de Provence est commémoré dans l'église d'Angleterre par une commémoration le 1er septembre.

(Cet article est issu de Wikipedia)