Saint of the Day 02/January

Saint of the Day

(January 2)

✠ St. Gregory of Nazianzus ✠

Theologian, Doctor of the Church, Great Hierarch, Cappadocian Father and Ecumenical Teacher:

Born: 329 AD

Arianzum, Cappadocia

Died: January 25, 390 (Aged 60–61)

Arianzum, Cappadocia

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Anglican Communion

Lutheranism

Major shrine:

Patriarchal Cathedral of St. George in the Fanar

Feast: January 2

Gregory was favoured with a mystical vision that gave him special esteem for chastity. He described it:

    “I saw two young virgins dressed in white. They wore no superfluous ornaments, as is so common to women, but they were very beautiful. A veil covered each of their heads and also hid part of their faces. They kept their eyes modestly lowered and were silent. I felt a great joy penetrating my whole soul. I asked them who they were and whence they came.

    "‘We are chastity and temperance,’ they replied. ‘We stand on either side of the throne of Christ. Join us, and we will bring you to contemplate the Eternal Trinity.’

    “From that moment on, I sought out the company of those who were chaste and renounced the pleasures of the flesh, even the legitimate bonds of matrimony. I bent myself to the yoke of temperance and frugality and dedicated myself to the reading of books about God. I also avidly read works against heretics. I continued to cultivate the arts with the sole purpose of helping me to acquire true knowledge, for I never preferred human science to the Divine Scriptures.”

Comments:

This beautiful vision of St. Gregory of Nazianzus reflects elements of classical culture. You know that the time in which he lived was still influenced by the art and symbolism of classical Roman-Greek culture. One of the artistic customs was to symbolize virtues and qualities by abstract personages – men or women.

You can see that in this vision God Himself used the same artistic practice to make St. Gregory understand the worth of chastity and temperance. He presented them as two young ladies, equally beautiful, with asymmetric grace and charm that allowed them to stand at both sides of the throne of Our Lord Jesus Christ. That is, they are symmetric adornments for the King of glory and Redeemer of the human race.

St. Gregory described the young ladies as modest and recollected, with a lowered gaze, to indicate that such virtues require one to be concerned about superior things and to avoid dissipation and superficiality. These two virtues are placed on either side of the throne of Christ to show that Our Lord has a special love for these virtues and wants to honour them in a singular way.

Why are chastity and temperance sister-virtues?

What is chastity? Chastity, you know, is abstention from the pleasures of the flesh. Even if the person is married, if both the husband and wife agree to the arrangement, perfect chastity can be practised. It represents the complete triumph of the spirit over the flesh, a complete detachment from the flesh’s instincts to leave the spirit greater freedom to rise to higher spheres of thought, which are the proper habitation for the soul.

What is temperance? Temperance is a cardinal virtue, one of the four fundamental virtues of Catholic moral behaviour. Temperance is the virtue by which the person regulates his actions following the norms of reason. Instead of conceding to the impetus of his instincts, he acts following the counsels of reason in all things. It is wise because the first responses of the instincts are disordered; they need to be corrected and tamed. This means that there is a temperate way of speaking, eating, sleeping, studying, and doing everything else. The essence of temperance, therefore, is the submission of the instincts to the guidance of reason. Temperance is wisdom governing all human internal movements.

What is the relation between temperance and chastity? It is simple, chastity is temperance applied to the sexual instinct. It is an aspect of temperance. But it is such an important aspect that normally it is considered as a separate virtue. This affinity of chastity and temperance explains why they appear as twin virtues that stand near the throne of Christ in St. Gregory’s vision.

This subject matter raises a parallel question that seems opportune to address. As single lay people, should we strive to acquire such virtues? Should we be chaste and temperate? Of course, we should. But let me answer an objection that says the opposite.

During the pontificate of Pius XII, some second-rate theologians came up with a bizarre thesis that proposed every layperson should either marry or become priests or religious. According to their theory, anyone who wants to be single and chaste should become a priest; if not, he or she should marry. These theologians represented a small minority, and no one learned in Church History paid any attention to them. Soon, the theory was no longer even mentioned. However, this narrow mentality remained present in some traditionalist ambiences that suffered the influence of those theologians. For this reason, still today at times we face an accusation that stems from this false view: “You cannot be lay, single and chaste; you should either marry or enter the priesthood.”

The reality is much more subtle and diversified than the simplified alternative: “Marry or be a priest.” This sophism is based on a generalization that supposes there are only two kinds of people, those able to maintain complete chastity and those who cannot. The former should not marry and serve the Church as priests or consecrated religious; the latter should marry in order not to sin and to perpetuate the species.

Even though the rule is correct, and this is actually one of the reasons for marriage, the argument is wrong because it does not consider the many exceptions the rule supposes. According to this false presupposition, it would be not possible to marry and remain a virgin, as St. Joseph and the Blessed Virgin Mary did; as St. Henry, Emperor of the Holy Roman Empire, and his wife Empress St. Cunegundes did, as well as many other saints. Also, it would be impossible for a layman to be single and be chaste as was St. Casimir, King of Poland, or St. Rose of Lima, who never became religious. The list of saints who represent exceptions to the rule is long. But this is not my point at the moment. I mention it to show that the simple existence of such saints destroys the narrow-minded sophism.

Here I will present two other arguments. First, St. Thomas Aquinas offers a picturesque metaphor to explain the rule of marriage and chastity. He says that marriage represents the feet of mankind since it is by means of marriage that the human race perpetuates itself and therefore walks onward. Chastity represents the eyes of mankind, given that it is by means of chaste persons that humanity sees the far horizons. He stresses that one of the main characteristics of chastity is to give broad horizons.

It is a valid comparison because to consider only the practical aspect, married persons normally are so taken up with raising their families, they usually have little time to think of other things. The single person can maintain himself with much less effort, and therefore has more time for higher studies or causes.

If we were to take this comparison of St. Thomas, however, and apply it to the simplified rule we are refuting, “Marry or be religious,” then the layman or woman would be excluded from viewing the broad horizons of Christendom and the Catholic Church, which is perfectly absurd, given the enormous number of single lay people who became great warriors, politicians, scientists, poets, etc., exactly because they had such horizons.

Second, it was so common in History for persons to choose to be lay, single, and chaste that they formed movements that assisted the Church in fields where ecclesiastics cannot act. For instance, what would the Middle Ages be without the knights-errant, most of them living single, chaste, and turned to the defence of widows and orphans? But a priest, who is forbidden to shed human blood, could not be a knight errant.

What about the many Orders of Chivalry dedicated to defending the Catholic possessions in the Holy Land? The same is true since ecclesiastics could not perform this task. Until today, some of these orders have a special status for their single and chaste members. How many centres of studies and arts, diverse movements that brought great benefits for Christendom – in the past or present – were made up of single chaste lay men or women? We see that the sophism incurs an erroneous generalization.

These are some lessons we can learn from the beautiful vision described by St. Gregory of Nazianzus. Let us ask him to help us to more firmly maintain and constantly increase our understanding of the fight for Christendom and the Catholic Church, and for that, to be chaste and temperate as he was.

இன்றைய புனிதர்

(ஜனவரி 2)

✠ புனிதர் நசியான் கிரகோரி ✠

(St. Gregory of Nazianzus)

நான்காம் நூற்றாண்டின் கான்ஸ்டான்டினோபில் பேராயர்

(4th-century Archbishop of Constantinople)

இறையியலாளர்

(Theologian)

திருச்சபையின் மறை வல்லுநர்

(Doctor of the Church)

முப்பெரும் அருட்பணியாளர்களில் ஒருவர்

(Great Hierarch)

கப்படோசியன் தந்தை

(Cappadocian Father)

பல்வேறு கிறிஸ்தவ திருச்சபைகளின் பிரதிநிதித்துவ ஆசிரியர்

(Ecumenical Teacher/ Representing a number of different Christian Churches)

பிறப்பு: கி.பி 329

அரியான்ஸும், கப்படோசீயா

(Arianzum, Cappadocia)

இறப்பு: ஜனவரி 25, 389 / 390

அரியான்சும், கப்படோசீயா

(Arianzum, Cappadocia)

ஏற்கும் சபை/ சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரனியம்

(Lutheranism)

நினைவுத் திருவிழா: ஜனவரி 2

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித ஜார்ஜ் பேராலயம், ஃபனார்

(Patriarchal Cathedral of St. George in the Fanar)

புனிதர் கிரகோரி நஸியான்ஸஸ், நான்காம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த “கான்ஸ்டான்டினோபிள்” பேராயர் (Archbishop of Constantinople) ஆவார்.

தென்மேற்கு கப்படோசியாவின் தனவந்தர்களாகிய "கிரகோரி மற்றும் நொன்னா" (Gregory and Nonna) ஆகிய கிரேக்க பெற்றோருக்கு இவர் பிறந்தார். "ஹிப்ஸிஸ்டரியன்" (Hypsistarian) மதத்தைச் சேர்ந்த இவருடைய தந்தை கிரகோரியை இவரது தாயார் நொன்னா கி.பி. 325 ம் ஆண்டு, மனம் மாற்றி கிறிஸ்தவ மதத்தில் இணைய வைத்தார். பிற்காலத்தில் (கி.பி. 328 ம் ஆண்டு) கிரகோரி நஸியான்ஸஸ் (Nazianzus) நகர ஆயராக அருட்பொழிவு பெற்றார். இளம் கிரகொரியும் இவரது சகோதரர் “சேசரியசும்” (Caesarius) தமது ஆரம்பக் கல்வியை தமது சொந்த ஊரிலேயே கற்றனர். கிரகோரி சொல்லாட்சியியல் மற்றும் தத்துவயியலில் தமது மேல் படிப்பைத் தொடர நஸியான்ஸுஸ், செசரியா, அலெக்சாண்ட்ரியா மற்றும் ஏதென்ஸ் (Nazianzus, Caesarea, Alexandria and Athens) ஆகிய இடங்களுக்குச் சென்றார். ஏதென்ஸ் செல்லும் வழியில் இவர் பயணித்த கப்பல் கடுமையான சூறாவளியில் சிக்கியது. அச்சத்தினால் நடுங்கிப்போன கிரகோரி, சூறாவளியிலிருந்து தம்மையும் கப்பலையும் இரட்சிக்கும்படி கிறிஸ்து இயேசுவை வேண்டி செபித்தார். தாம் இரட்சிக்கப்பட்டால் தமது வாழ்நாள் முழுதும் கிறிஸ்துவின் சேவையில் அர்ப்பணிப்பதாக மன்றாடினார்.

சூறாவளியிலிருந்து இரட்சிக்கப்பட்ட கிரகோரி, ஏதென்சில் தமது உயர் கல்வியை தொடர்ந்தார். அங்கே தமது சக மாணவரான "செசரியாவின் பாசிலுடன் (Basil of Caesarea) நெருக்கமான நண்பரானார். "ஃப்லாவியஸ் கிளாடியஸ் ஜூலியானஸ்" (Flavius Claudius Julianus) என்பவருடனான அறிமுகமும் நட்பும் கிடைத்தது. இந்த "ஃப்லாவியஸ் கிளாடியஸ் ஜூலியானஸ்"தான் பிற்காலத்தில் "அபோஸ்டேட் ஜூலியன்" (Julian the Apostate) என்ற பேரரசன் ஆவார். தமது உயர்கல்வியை முடித்த கிரகோரி, சிறிது காலம் அங்கேயே ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார்.

நாடு திரும்பிய கிரகோரி, சிறிது காலம் தமது மாணவ நண்பரான பாசிலுடன் இணைந்து துறவு வாழ்வைத் தொடங்கினார். உயர் கல்வியின்போது ஏதென்சில் அறிமுகமான இவரது பால்ய சிநேகிதன் பேரரசன் ஜூலியன் (Emperor Julian) கிறிஸ்தவத்திற்கு எதிராக நடவடிக்கைகள் எடுத்தான். அதனால் அவனுக்கெதிரான போராட்டங்களும் துன்புறுத்தல்களுமாக காலம் ஓடியது. பொறுமை அன்பு எனும் ஆயுதங்கள் கொண்டு ஜூலியன் போன்றவர்களையும் கிறிஸ்தவம் ஜெயிக்கும் என்று சூளுரைத்தார். ஆனால், ஜூலியனின் மரணம் கிறிஸ்தவர்களுக்கெதிரான துன்புறுத்தல்கள் மற்றும் அச்சுறுத்தல்களுக்கு முடிவு கட்டியது. ஜூலியனுக்கு பின்வந்த பேரரசன் "ஜோவியன்" (Jovian) கிறிஸ்தவ மறையை தழுவியதால் கிறிஸ்தவர்களுக்கெதிரான பிரச்சினைகள் தீர்ந்தன.

அதன்பின் வந்த சில வருடங்களை "ஆரியணிசத்துக்கு" (Arianism) எதிராக போரிடுவதில் கிரகோரி கழித்தார். கி.பி. 372 ம் ஆண்டு, கிரகோரி "சசிமா" நகர ஆயராக (Bishop of Sasima) பாசிலால் அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார். கி.பி. 372 ம் ஆண்டு இறுதியில் மரணப்படுக்கையில் இருந்த தமது தந்தையின் மறை மாவட்ட நிர்வாகத்தில் உதவி செய்வதற்காக கிரகோரி நஸியான்ஸுஸ் திரும்பினார். கி.பி. 374 ம் ஆண்டு, தமது தாய் தந்தை இருவரையும் மரணத்தில் இழந்த கிரகோரி, தொடர்ந்து நஸியான்ஸுஸ் மறை மாவட்ட நிர்வாகப் பணிகளில் கவனம் செலுத்தினார். ஆனால், தம்மை ஆயர் என்று சொல்லிக்கொள்ள மறுத்தார். தமது பெற்றோரின் வழி வந்த செல்வம் அனைத்தையும் ஏழைகளுக்கும் வேண்டியவர்களுக்கும் அள்ளி கொடுத்தா. கிரகோரி மிகவும் கடினமானதொரு வாழ்க்கை வாழ்ந்தார்.

கி.பி. 375 ம் ஆண்டு இறுதியில் "செலுகியாவிலுள்ள" (Seleukia) துறவு மடத்தில் போய் சேர்ந்தார். அங்கேயே மூன்று வருடங்கள் ஓடின. இதற்கிடையே அவரது ஆருயிர் தோழர் பாசில் மரணமடைந்தார்.

கிரகோரி திருச்சபைத் தந்தையர்களுள் மிகவும் குறிக்கத்தக்க இடத்தைப் பெறுகின்றார். நன்கு கற்றறிந்த மெய்யியலாளரான இவர், ஹெலனிசக் கொள்கைகளை துவக்கத் திருச்சபையில் கொண்டு வரக் காரணியானவர். பைசாந்தியப் பேரரசில் இறையியலாளர்களின் முன்னோடியாக இவர் கருதப்படுகின்றார்.

கிரேக்க மற்றும் இலத்தீன் இறையியலாளர்களிடையே இவரது திரித்துவம் குறித்த இறையியல் கொள்கைகள் அதிக தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதால் இவர் திரித்துவ இறையியலாளர் எனவும் அறியப்படுகின்றார்.

இவர், கப்போடோசிய தந்தையர்களுள் ஒருவராவார்.

கிழக்கத்திய மற்றும் மேற்கத்திய கிறிஸ்தவத்தில் இவர் புனிதர் என ஏற்கப்படுகின்றார்.

கத்தோலிக்க திருச்சபையில் இவர் மறைவல்லுநர்களுள் ஒருவராவார். கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை மற்றும் கிழக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபைகள் இவரை புனித யோவான் கிறிசோஸ்தோம் மற்றும் புனித பெரிய பசீலோடு சேர்த்து முப்பெரும் புனித தலைவர்கள்

(Three Holy Hierarchs) எனப் போற்றுகின்றது.

Saint du jour

(2 janvier)

✠ Saint Grégoire de Nazianze ✠

Théologien, Docteur de l'Église, Grand Hiérarque, Père Cappadocien et enseignant œcuménique:

Né: 329 AD

Arianzum, Cappadoce

Décès: 25 janvier 390 (entre 60 et 61 ans)

Arianzum, Cappadoce

Vénéré en:

une église catholique romaine

Église orthodoxe orientale

Orthodoxie orientale

Communion anglicane

luthéranisme

Sanctuaire majeur:

Cathédrale patriarcale de Saint-Georges dans le Fanar

Fête: 2 janvier

Grégoire de Nazianze, également connu sous le nom de Grégoire le théologien ou Grégoire Nazianzen, était un archevêque de Constantinople au 4ème siècle et théologien. Il est largement considéré comme le styliste rhétorique le plus accompli de l'ère patristique. En tant qu'orateur et philosophe de formation classique, il a infusé l'hellénisme dans l'Église primitive, établissant le paradigme des théologiens byzantins et des responsables de l'Église. Écrivain et orateur, il a combattu les Ariens. Il est père et docteur de l'Église.

Grégoire a eu un impact significatif sur la forme de la théologie trinitaire parmi les théologiens de langue grecque et latine, et on se souvient de lui comme du «théologien trinitaire». Une grande partie de son travail théologique continue d'influencer les théologiens modernes, en particulier en ce qui concerne la relation entre les trois personnes de la Trinité. Avec les frères Basile le Grand et Grégoire de Nysse, il est connu comme l'un des Pères Cappadociens.

Grégoire est un saint dans le christianisme oriental et occidental. Dans l'Église catholique romaine, il est compté parmi les docteurs de l'Église; dans l'Église orthodoxe orientale et les Églises catholiques orientales, il est vénéré comme l'un des trois saints hiérarques, avec Basile le Grand et Jean Chrysostome.

Lorsqu'il était déjà avancé dans la pratique de la vertu et de la piété, Grégoire était favorisé par une vision mystique qui lui donnait une estime particulière pour la chasteté. Il l'a décrit:

     «J'ai vu deux jeunes vierges habillées de blanc. Ils ne portaient pas d'ornements superflus, comme c'est si commun aux femmes, mais ils étaient très beaux. Un voile couvrait chacune de leurs têtes et cachait également une partie de leurs visages. Ils gardaient les yeux modestement baissés et se taisaient. J'ai ressenti une grande joie pénétrer toute mon âme. Je leur ai demandé qui ils étaient et d'où ils venaient.

     «Nous sommes la chasteté et la tempérance», ont-ils répondu. «Nous nous tenons de chaque côté du trône du Christ. Rejoignez-nous, et nous vous amènerons à contempler la Trinité éternelle.»

     «À partir de ce moment, j'ai cherché la compagnie de ceux qui étaient chastes et renonçaient aux plaisirs de la chair, même aux liens légitimes du mariage. Je me suis plié au joug de la tempérance et de la frugalité et je me suis consacré à la lecture de livres sur Dieu. J'ai aussi lu avidement des ouvrages contre les hérétiques. J'ai continué à cultiver les arts dans le seul but de m'aider à acquérir la vraie connaissance, car je n'ai jamais préféré la science humaine aux Écritures divines.

Commentaires:

Cette belle vision de saint Grégoire de Nazianze reflète des éléments de la culture classique. Vous savez que l'époque à laquelle il a vécu était encore influencée par l'art et le symbolisme de la culture romano-grecque classique. L'une des coutumes artistiques était de symboliser les vertus et les qualités de personnages abstraits - hommes ou femmes.

Vous pouvez voir que dans cette vision, Dieu lui-même a utilisé la même pratique artistique pour faire comprendre à saint Grégoire la valeur de la chasteté et de la tempérance. Il les a présentées comme deux jeunes filles, également belles, avec une grâce et un charme asymétriques qui leur ont permis de se tenir des deux côtés du trône de Notre Seigneur Jésus-Christ. Autrement dit, ce sont des ornements symétriques pour le roi de gloire et le Rédempteur de la race humaine.

Saint Grégoire décrivit les demoiselles comme modestes et se remémorant, le regard baissé, pour indiquer que de telles vertus obligent à se préoccuper des choses supérieures et à éviter la dissipation et la superficialité. Ces deux vertus sont placées de part et d'autre du trône du Christ pour montrer que Notre-Seigneur a un amour particulier pour ces vertus et veut les honorer d'une manière singulière.

Pourquoi la chasteté et la tempérance sont-elles des vertus sœurs?

Qu'est-ce que la chasteté? La chasteté, vous le savez, est l'abstention des plaisirs de la chair. Même si la personne est mariée, si le mari et la femme acceptent l'arrangement, la chasteté parfaite peut être pratiquée. Il représente le triomphe complet de l’esprit sur la chair, un détachement complet des instincts de la chair pour laisser à l’esprit une plus grande liberté pour s’élever vers des sphères de pensée supérieures, qui sont l’habitation appropriée de l’âme.

Qu'est-ce que la tempérance? La tempérance est une vertu cardinale, l'une des quatre vertus fondamentales du comportement moral catholique. La tempérance est la vertu par laquelle la personne règle ses actions selon les normes de la raison. Au lieu de céder à l'élan de ses instincts, il agit en suivant les conseils de la raison en toutes choses. Il est sage parce que les premières réponses des instincts sont désordonnées; ils doivent être corrigés et apprivoisés. Cela signifie qu'il existe une façon modérée de parler, de manger, de dormir, d'étudier et de faire tout le reste. L'essence de la tempérance est donc la soumission des instincts à la direction de la raison. La tempérance est la sagesse régissant tous les mouvements internes humains.

Quelle est la relation entre la tempérance et la chasteté? C'est simple, la chasteté est la tempérance appliquée à l'instinct sexuel. C'est un aspect de la tempérance. Mais c'est un aspect si important qu'il est normalement considéré comme une vertu distincte. Cette affinité de chasteté et de tempérance explique pourquoi elles apparaissent comme des vertus jumelles qui se tiennent près du trône du Christ dans la vision de saint Grégoire.

Ce sujet soulève une question parallèle qu'il semble opportun d'aborder. En tant que laïcs célibataires, devons-nous nous efforcer d'acquérir de telles vertus? Devrions-nous être chastes et tempérés? Bien sûr, nous devrions. Mais permettez-moi de répondre à une objection qui dit le contraire.

Pendant le pontificat de Pie XII, certains théologiens de second ordre ont proposé une thèse bizarre qui proposait à chaque laïc de se marier ou de devenir prêtres ou religieux. Selon leur théorie, quiconque veut être célibataire et chaste devrait devenir prêtre; sinon, il ou elle devrait se marier. Ces théologiens représentaient une petite minorité, et personne de l'histoire de l'Église n'y prêtait attention. Bientôt, la théorie ne fut même plus mentionnée. Cependant, cette mentalité étroite est restée présente dans certaines ambiances traditionalistes qui ont subi l'influence de ces théologiens. Pour cette raison, encore aujourd'hui, nous sommes parfois confrontés à une accusation qui découle de cette fausse vision: «Vous ne pouvez pas être laïc, célibataire et chaste; vous devriez vous marier ou entrer dans la prêtrise.

La réalité est beaucoup plus subtile et diversifiée que l'alternative simplifiée: «se marier ou être prêtre». Ce sophisme est basé sur une généralisation qui suppose qu'il n'y a que deux sortes de personnes, celles capables de maintenir une chasteté complète et celles qui ne le peuvent pas. Les premiers ne doivent pas se marier et servir l'Église en tant que prêtres ou religieux consacrés; ces derniers doivent se marier pour ne pas pécher et perpétuer l'espèce.

Même si la règle est correcte, et c'est en fait l'une des raisons du mariage, l'argument est faux car il ne tient pas compte des nombreuses exceptions que la règle suppose. Selon ce faux présupposé, il ne serait pas possible de se marier et de rester vierge, comme l'ont fait saint Joseph et la Bienheureuse Vierge Marie; comme saint Henri, empereur du Saint Empire romain germanique, et son épouse l'impératrice Saint-Cunégonde, ainsi que de nombreux autres saints. De plus, il serait impossible pour un profane d'être célibataire et chaste comme l'était saint Casimir, roi de Pologne, ou sainte Rose de Lima, qui ne devint jamais religieux. La liste des saints qui représentent des exceptions à la règle est longue. Mais ce n'est pas mon propos pour le moment. Je le mentionne pour montrer que la simple existence de tels saints détruit le sophisme borné.

Ici, je présenterai deux autres arguments. Premièrement, saint Thomas d'Aquin propose une métaphore pittoresque pour expliquer la règle du mariage et de la chasteté. Il dit que le mariage représente les pieds de l'humanité puisque c'est par le mariage que la race humaine se perpétue et donc marche en avant. La chasteté représente les yeux de l'humanité, étant donné que c'est au moyen de personnes chastes que l'humanité voit les horizons lointains. Il souligne que l'une des principales caractéristiques de la chasteté est de donner de larges horizons.

C'est une comparaison valable parce que pour ne considérer que l'aspect pratique, les personnes mariées sont normalement tellement occupées à élever leur famille qu'elles ont généralement peu de temps pour penser à autre chose. La personne seule peut se maintenir avec beaucoup moins d'efforts, et a donc plus de temps pour des études supérieures ou des causes.

Si nous devions prendre cette comparaison de saint Thomas, cependant, et l'appliquer à la règle simplifiée que nous réfutons, «se marier ou être religieux», alors le laïque ou la femme serait exclu de la vision des larges horizons de la chrétienté et du catholique. Eglise, ce qui est parfaitement absurde, étant donné le nombre énorme de laïcs célibataires qui sont devenus de grands guerriers, hommes politiques, scientifiques, poètes, etc., précisément parce qu'ils avaient de tels horizons.

Deuxièmement, il était si courant dans l'Histoire que des personnes choisissent d'être laïques, célibataires et chastes qu'elles formaient des mouvements qui aidaient l'Église dans des domaines où les ecclésiastiques ne pouvaient pas agir. Par exemple, que serait le Moyen Âge sans les chevaliers errants, la plupart d'entre eux vivant célibataires, chastes et tournés vers la défense des veuves et des orphelins? Mais un prêtre, à qui il est interdit de verser du sang humain, ne saurait être un chevalier errant.

Qu'en est-il des nombreux ordres de chevalerie consacrés à la défense des possessions catholiques en Terre Sainte? La même chose est vraie puisque les ecclésiastiques ne pouvaient pas accomplir cette tâche. Jusqu'à aujourd'hui, certains de ces ordres ont un statut spécial pour leurs membres célibataires et chastes. Combien de centres d'études et d'arts, divers mouvements qui ont apporté de grands bénéfices à la chrétienté - dans le passé ou dans le présent - étaient composés d'hommes ou de femmes laïques chastes? On voit que le sophisme engendre une généralisation erronée.

Voici quelques leçons que nous pouvons tirer de la belle vision décrite par saint Grégoire de Nazianze. Demandons-lui de nous aider à maintenir plus fermement et à accroître constamment notre compréhension du combat pour la chrétienté et l'Église catholique, et pour cela, d'être chaste et tempéré comme il était.